dinsdag 17 maart 2015

Homeless but not hopeless... dakloos maar niet hopeloos...

Gisteren was het weer tijd voor mijn wekelijkse outreach. Hidden Treasures noemen we het, wat vertaald wordt in het Nederlands als verborgen schatten. Verborgen schatten, wat dat is wat deze personen zijn! Een schat die ze soms zelf nog moeten ontdekken, of die al meer zichtbaar voor henzelf wordt.

Gisteren was weer zo'n bijzondere avond. Bijzonder omdat ik een paar hele goede gesprekken en gebeden mocht hebben met deze dakloze mensen. ''Homeless but not hopeless'' (dakloos maar niet hopeloos) was één van de uitspraken die een jongeman van 32 deed. Sinds vrijdag leeft hij weer op de straat. Heeft 6 jaar in Amsterdam gewoond, had werk en een woning, maar sinds 7 maanden ontslagen. Toen geen aanvraag gedaan voor bijstand, want ik kan voor mezelf zorgen, ik krijg wel weer werk, dat was zijn gedachte. Maar tot nu toe lukte dat niet. Gelukkig was er een opvang waar deze jongeman kon overnachten. Maar nu, de winter is voorbij dus de opvang is gesloten. ''We gaan zo naar Schiphol, daar is het warm en kunnen we wel een aantal uur slapen, daarna zien we wel weer.'' Dakloos maar niet hopeloos. Niet hopeloos, omdat hij inziet dat God voor hem zorgt, dat hij voorziet. ''Kijk maar'' zegt hij ''deze avond, dit gesprek, dat kun je niet in de winkel kopen. De aandacht die jullie geven, jullie tijd voor een gesprek, dat vond ik niet toen ik nog een baan en een woning had. Ik was te druk met mijn baan, kwam hier vaak langs, ik woonde in deze straat! Maar  ik wist niet dat jullie dit werk deden. Een vriend van de straat die ik gisteren ontmoette, die nam me mee hier na toe, en daar ben ik blij mee. Het voelt hier goed, de atmossfeer, ik voel me welkom hier. En dat is om (wijzend naar boven) die daar he?''

Deze uitspraken, dit gesprek zette me aan het denken. Er zijn zoveel mensen eenzaam, hopeloos, maar oh zo vaak mensen van wie wij het niet verwachten. Niet alle daklozen zijn hopeloos! Ze kunnen het moeilijk hebben.  Zoals deze jongen, 23 jaar, nu 7 maanden in Nederland, gekomen vanuit Italie, waar zijn familie leeft, geen werk te vinden daar, dat zou in Amsterdam vast makkelijker zijn, dan zou hij geld verdienen en zou zijn moeder trots op hem zijn. Hij had een tijdje een baan, maar nu onstlagen... zijn tranen stonden in zijn ogen. En nu was de opvang ook dicht. Hij gaf niet toe dat hij het moeilijk had. ''Ik moet een man zijn'', dat is wat hij een aantal keer herhaalde. Gelukkig hebben we een Vader in de Hemel die al deze levens kent. Een Vader in de Hemel die het beste met deze mensen voor heeft. En wij mogen getuigen van de lief hebbende Vader! Wat een voorrecht om Hem te mogen kennen. We kunnen niet altijd alles uitleggen, maar we kunnen wel getuigen van de liefde die Hij voor hen heeft!