5 in plaats van 6
Zoals velen van jullie weten hadden we eerst nog twee weken met de hele Discipel Training School in Israel. Vandaar uit zijn we naar Namibië gevlogen, ons plan was natuurlijk met het hele team. We waren met z’n zessen, maar we konden helaas met maar z’n vijven uit Israel vertrekken. Vrundan, de jongen uit India, mocht het vliegtuig niet in. Er was gedoe met zijn visum. Dit is allemaal wat vreemd gegaan, aangezien al onze visums goed waren gekeurd, maar voor hem golden andere regels wat ons niet verteld was. Praten en bidden hielp niet, dus moesten we hem achter laten. We hebben nog gekeken of er andere mogelijkheden waren om nog bij ons team aan te sluiten, maar dit was niet mogelijk. Gelukkig is hij inmiddels aangesloten bij het team in Georgië. We zijn dus nu met 5, Ruth en ik als leiders en onze 3 studenten.
|
|
Kinderen die het evangelie vertellen
Onze eerste echte bezigheid bestond uit het organiseren en leiden van twee kinderkampen in Ovitoto. Een klein afgelegen dorpje, ik denk zo’n 120 kilometer boven Windhoek (hoofdstad van Namibië). Beide kampen waren 3 dagen, de jongste kinderen eerst en daarna de oudere kinderen. Van ’s ochtends 8 uur tot ‘s middags half 4 hadden we een programma voor hen in elkaar gezet. Aan het begin van het kamp kregen ze een armband en na elk onderwijs moment dat we deden kregen ze een gekleurde kraal. Deze gekleurde kralen zorgden ervoor dat ze aan het eind van het kamp het evangelie in eigen woorden konden vertellen. En dat hebben we ook echt geoefend, de laatste ochtend van het kamp gingen we er op uit, het dorp in, op zoek naar mensen voor wie we konden bidden en konden vertellen over Jezus. De kinderen legden zo aan de hand van hun armband het evangelie uit. Het was gaaf om te zien hoe vol enthousiasme de kinderen over het evangelie vertelden en hoe ze vol passie baden voor de mensen.
|
|
Dansende oma na gebed
In Ovitoto hebben we niet alleen de kinderkampen gedaan. De laatste paar dagen van onze tijd daar zijn we zelf met ons team en wat vertalers de omliggende dorpjes ingegaan. We gingen op zoek naar mensen om over Jezus te vertellen en voor hen te bidden. We hebben veel bijzondere momenten meegemaakt. Eén moment die er voor mij persoonlijk uitsprak was een omaatje die aan het eind van ons bezoek ronddanste zonder pijn in haar lichaam. Toen ze hoorde van ons bezoek kwam ze rustig aanlopen met haar bijbel in haar hand. Ik praatte een tijdje met haar, las haar lieveling Psalm en bad daarna met haar. Ze had pijn in haar hele lichaam, na het gebed was de pijn weg en danste ze rond God prijzend dat Hij ons langs had laten komen.
|
|
Inbraak
Na onze tijd in Ovitoto gingen we naar Windhoek waar we nog voor een aantal dagen hielpen met een jeugdkamp dat bezig was. Onze eerste nacht daar werd wat verstoord door ongewenste bezoekers in onze slaapkamer terwijl we sliepen. Ons huisje was nog niet op slot aangezien een aantal tienermeiden van het kamp nog bij het kampvuur zaten. Dit was net buiten het zicht van de deur van ons huisje. Twee mannen, die blijkbaar het terrein al eerder verkend hadden, namen hun kans en stolen twee rugtassen, waaronder die van mij en mijn schoenen en toilettas, uit de kamer terwijl we sliepen. We werden wakker, maar alles ging heel snel. Gelukkig ging het ze alleen om spullen, natuurlijk is het balen want al met al gaat het om best veel geld. Ik baalde het meest dat mijn bijbel en gebedsdagboek weg waren, God voorziet wel weer in materiële dingen, maar een bijbel met zoveel persoonlijke aantekeningen en je gebedsdagboek hebben ook emotionele waarde (ook al kan God ook daarin voorzien). Ook het verkrijgen van een nieuw paspoort voor de student zou ons heel wat werk gaan kosten. We baden en vertrouwden God dat Hij in deze situatie was en dat hij voor uitkomst zou zorgen. Ik bad dat als het mogelijk zou zijn ik graag mijn bijbel en gebedsdagboek terug zou willen. En God verhoorde ons gebed! De volgende dag kregen we telefoon van de buren, ze hadden een aantal dingen gevonden, waaronder het paspoort van de student en mijn bijbel en gebedsdagboek. Daar was ik erg blij mee!!
|
|
Twee uur lang schrijven en van plek naar plek worden gestuurd
Na de inbraak leek het ons toch verstandig om aangifte te doen bij de politie. Ik zou niks vergoed kunnen krijgen maar de student misschien wel, maar dan moet er een aangifte bewijs zijn. En dat krijgen, was een hele ervaring op zich. We werden meteen geholpen, wat me eigenlijk zeer verbaasde, geen wachttijd! Maar dat beloofde niet veel. Na ongeveer twee en een half uur waren we klaar. En nee, dan heb je nog geen aangifte bewijs in je hand, dat kopietje kan je pas na het weekend ophalen. We kregen een strookje mee met ons aangifte nummer erop. Maandag ochtend vanaf acht uur zou het klaar liggen. Terug in de auto begrijpen we waarom we tegenwoordig computers hebben en beseffen we ons dat je dan toch echt veel sneller iets op papier kunt zetten. En je hebt de ‘backspace’ toets, zodat je niet helemaal overnieuw hoeft te beginnen schrijven als je een fout maakt. We lachen erom en zijn een ervaring rijker. Vooral ook met alle andere dingen die er tegelijkertijd afspeelden op het politiebureau, maar die ik voor nu maar achterwege laat.
Maandagochtend loop ik met het strookje in mijn hand het politiebureau binnen. Ik word meteen doorverwezen naar de juiste kamer boven. 5 mensen lijken er voor me in de rij te zijn, maar halverwege blijkt er ook ineens een rij van de andere kant te komen. Het duurt allemaal even, maar ach we zijn in Afrika, ik ben wat gewend, geduldig wacht ik op mijn beurt. Wetend dat we wel vandaag onze taxi moeten halen naar Keetmanshoop. Een poos later is de vrouw aan de beurt voor me in de rij, het gaat allemaal best lekker, die taxi halen we wel! Maar dan komt deze vrouw en de politieagent naar buiten, welk nummer heb ik, wordt gevraagd. Mijn aangifte, en die van 3 anderen, blijkt niet meer aanwezig te zijn op dit bureau. We moeten ergens anders heen, blijkbaar is het daar. Gelukkig is het niet ver, het gebouw naast het politiebureau. 3 dossiers worden gevonden, maar niet die van mij. Eerst worden deze dossiers afgewerkt en mij wordt verteld dat ik naar een ander kantoor moet, maar hiervoor heb ik wel een bonnetje nodig die geschreven moet worden, ook dit duurt weer even. Het dossier zou daar in dat kantoor moeten zijn, als ik tenminste iemand kan vinden daar. Hopelijk wel denk ik, anders moeten we deze aangifte misschien maar laten zitten, want we moeten onze taxi halen vandaag. Inmiddels zit ons hele team de hele ochtend al te wachten in de auto tot ik klaar ben. We wagen het nog op het andere kantoor. Ruth steeds bellend met de taxichauffeur die steeds ongeduldiger wordt en zich afvraagt waarom we er nog steeds niet zijn. Ik zal alle details achterwege laten, maar uiteindelijk loop ik naar buiten met de kopie van de aangifte in mijn handen! Nu op naar de taxiplaats en hopen dat er nog 5 plekjes vrij zijn in het busje van 13. Zodat we niet een heel busje overnieuw hoeven te beginnen, want ja er wordt pas gereden als het hele busje vol zit. En dat zit mee! Na goed een half uur vertrekken we op weg naar onze volgende bestemming: Keetmanshoop!
|
|
Een vrouw die ons als engelen aanzag
Eén van de dingen die we doen in Keetmanshoop is de patiënten in het ziekenhuis bezoeken. We praten en bidden met mensen die dat willen. Ik had samen met één van mijn studenten met een vrouw gepraat en voor haar gebeden. Het was een goed gesprek, maar verder niet heel bijzonder vond ik. Maar later hoorden we van iemand anders die daarna nog met haar gepraat had, dat ze vanochtend gebeden had. En dat ze God gevraagd had om toch iemand te sturen om met haar te praten. En toen kwamen wij. ‘’God heeft mij twee engelen gestuurd’’, had ze gezegd. In eerste instantie leek het voor mij een ‘gewoon’ normaal gesprek en gebed, maar dit wetende maakte het verhaal anders. En hoe vaak gebeurd dit niet, zonder dat we het horen? God gebruikt ons om anderen te zegenen, maar we hebben dat zelf niet altijd door. Ik denk ook niet dat dat hoeft, maar vertrouwen we God dat hij ons gebruikt? En gaan we door? Ook al zien of horen we nooit iets van wat God doet?
|
|
Terug naar het Rene Kids Centre in Rehoboth
Op dit moment dat ik dit stukje van mijn nieuwsbrief schrijf ben ik op het Rene Kids Centre in Rehoboth. 5 jaar geleden op 11 mei 2012 vertrok ik uit Nederland om te gaan werken bij het Rene Kids Centre. Toen ik 3,5 jaar geleden terug naar Nederland kwam ben ik zelf DTS gaan doen en nu begeleidt ik alweer een derde DTS team.
De studenten zijn nu nog in Keetmanshoop, alleen wij als leiders zijn er even een paar dagen tussenuit. We weten dat dit vaak goed is voor een team. Studenten hebben nu meer verantwoordelijkheid en kunnen niet schuilen achter ons als leiders en zullen zelf meer moeten beslissen. En van die situatie maak ik graag gebruik om bekenden op te zoeken en te zien hoe het nu gaat bij het Rene Kids Centre. Zondadgmiddag kwaen we aan, het was een heel warm welkom! Goed om bekenden weer te zien! Zondag eind van de middag liepen we even naar de supermarkt in Block E. Het was duidelijk dat ze me nog kenden. ‘’Hé Yoyo’’ werd er een aantal keer geroepen. Toen ik hier werkte had ik de verantwoording over de Kidsclub en ik deed altijd een clownstuk als introductie. Mijn clownsnaam was Yoyo en dat waren ze overduidelijk nog niet vergeten. Het was mooi om een aantal Namibische medewerkers te spreken en een groep jongens die onderdeel waren van het programma. We hebben meteen een voetbalafspraak gemaakt! Vandaag eind van de middag speel ik een potje voetbal. Ze hebben nu een veldje met kunstgras dus daar vermaken we ons wel! Ruth en ik zullen hier nog tot donderdagochtend zijn, dan zullen we ons weer aansluiten bij ons team in Keetmanshoop.
|
|
Wat de toekomst brenge moge, Mij geleidt des Heeren hand
Het wordt me steeds meer en meer duidelijk dat dit mijn laatste DTS is de ik begeleidt bij Jeugd met een Opdracht in Amsterdam. Mijn contract is afgelopen eind augustus, ik kan langer blijven als ik wil, maar ik krijg steeds meer het idee dat er een nieuw seizoen voor me aan gaat komen. Hoe dat er precies uit gaat zien weet ik nog niet. Wat ik weet, is dat Namibië en zendingswerk een hele speciale plek in mijn hart heeft en ik geloof niet dat God hier al klaar mee is met mij. Wat de juiste timing is is meer de vraag. Maar wat ik weet en wat me rust geeft is dat God het weet en dat Hij mij zal leiden. Wat de toekomst brenge moge, Mij geleidt des Heeren hand.
|
|
Gebedspunten:
Veiligheid en bescherming tijdens Outreach.
Wijsheid en inspiratie als leider.
Eenheid voor ons als team.
Openbaring en groei als team en individu.
Dat mensen geraakt mogen worden door Gods liefde.
Dankpunten:
Voor Gods trouw, voorziening en bescherming.
Dat we God aan het werk mogen zien.
Voor de groei in de studenten.
Dat ik nog naar Rehoboth kon gaan, weerzien van de mensen etc.
|
|
|
Mocht u het op uw hart hebben en mij willen bijdragen door middel van een financiële gift dan kunt u onderstaande bankgegevens gebruiken.
|
|
Gerdien Slijkhuis Belasting aftrekbare giften:
Kadijksplein 18 IBAN: NL12 RABO 0325 7023 65
1018 AC Amsterdam T.n.v. Diaconie Hervormde Gemeente
Hattem
O.v.v. Gift jeugddiaconaat uitzending
jongeren eigen gemeente GS.
06-40042578 Niet aftrekbare giften:
gerdientfc@gmail.com IBAN: NL19 RABO 0119 5030 34
www.gerdienslijkhuis-ywam.blogspot.com T.n.v. G. Slijkhuis
O.v.v. Gift |
|
|
|
