Arabische Conferentie

Afgelopen weekend zijn we met onze school naar een Arabische Conferentie geweest. We hebben daar het kinderprogramma georganiseerd. De week ervoor hadden we lessen gehad om een bepaalde structuur in een kinderprogramma aan te brengen en dat konden we het weekend uitproberen. Het was een leuk weekend, waarin we elkaar beter hebben leren kennen en konden wennen aan het samenwerken. Dat is soms nog best even aftasten met zoveel verschillende culturen en achtergronden. We hebben met de kinderen gezongen, bijbel verhalen vertelt, spelletjes gedaan, spelletjes gemaakt, toneel gespeeld, buiten gespeeld en een hoop plezier gehad. Hieronder nog wat foto's van het bordspel dat we samen gemaakt hebben. Een spel over de vijf broden en de twee vissen was een groot succes!

Tijdens het eten hebben we ook met de ouders van deze kinderen kunnen praten. Veel mensen waren opgegroeid in Iraq en Syrië, maar zijn jaren geleden gevlucht. We spraken met een vrouw die 18 jaar geleden naar Nederland gekomen was. Pas na 8 jaar kreeg ze een verblijfsvergunning en weer 8 jaar later haar Nederlandse nationaliteit. Ze vertelde dat ze door erg moeilijke periodes heen gegaan was, maar altijd op God vertrouwd had. Ze vertelde het ene wonder na het andere over hoe God had voorzien in die tijd. Geld dat op onverklaarbare manier ineens in haar jaszak zat en meer van zulke dingen. Toen we met haar spraken merkten we dat ze last had van haar keel, ze leidde de conferentie, dus ze had er behoorlijke last van. We vroegen of we voor haar konden bidden. Dat deden we. Tijdens het bidden had ik het idee dat ik iets met haar moest delen maar, zoals ik wel eens vaker heb, twijfelde ik of ik het zou delen, was dit echt God die sprak tot mij? En iemand anders uit de groep deelde al iets wat in de buurt kwam van wat God tegen mij sprak, dus ik dacht dit heeft niet zoveel meerwaarde. Het gebed werd afgesloten en ze bedankte ons voor het gebed. ''Maar'', zei ze, ''er is iemand die een beeld van God gehad heeft, wil er iemand iets delen met mij?'' Ik was verrast en verbaast tegelijk en besefte meteen dat ik moest delen wat God tegen mij gezegd had. Ze was erg bemoedigd bij de woorden die ik tot haar sprak en bij ons gebed voor haar. Ik werd er maar weer van bewust dat ik gewoon moet delen als ik denk dat God tegen mij spreekt en iets tegen iemand anders wil zeggen.  

Start Children at Risk School

Afgelopen dinsdagavond ben ik naar Heidebeek vertrokken om de Children at Risk (CAR) School te volgen. We zijn met een groep van 8 studenten, vanuit America, India en Nederland, de begeleiders van de school komen vanuit Nederland, China en Brazilië, een mooie internationale groep dus. Inmiddels heb ik de groep leren kennen, hebben we onze eerste leerzame lessen gevolgd, de eerste opdrachten gemaakt, beginnen de buitenlanders te wennen aan het fietsen en hebben we het gezellig met elkaar.

2018

Hierbij wil ik jullie een gezegend 2018 toewensen. Een jaar waarin we weer op God mogen vertrouwen met heel ons hart. Dat ziet er voor een ieder van ons misschien anders uit, maar weet dat je God kunt vertrouwen. Hij kent jou ten diepste, Hij heeft je gemaakt, Hij kent al jouw gedachten, als jouw onzekerheden, al jou pijn en ga zo maar door.

''Vertrouw op de HEER met heel je hart, steun niet op eigen inzicht.
Denk aan hem bij alles wat je doet, dan baant hij voor jou de weg.
Wees niet eigenzinnig, maar heb ontzag voor de HEER en ga het kwaad uit de weg.
Het zal je sterken als een medicijn, het verkwikt je lichaam.'' Spreuken 3:5-8