Afgelopen dinsdagavond waren we weer op straat. We waren op een plek waar meerdere mensen in tentjes op straat wonen, zie de foto hieronder. We hadden met ze gekletst, samen wat gezongen, we mochten een bemoediging delen en kletsten nog wat meer. We stonden eigenlijk op het punt om te vertrekken, toen een jongen die ons wel kende, een man bij ons bracht.
Vraag hen of ze je kunnen helpen was zijn advies aan Marcus*. Marcus vertelde zijn verhaal. Hij was net uit de gevangenis, 16 jaar had hij vast gezeten. In eerste instantie had hij 88 jaar gekregen, maar wegens goed gedrag werd zijn straf geminderd naar 32 jaar voorwaardelijk. Nu na 16 jaar op vrije voeten, mits hij zich netjes elke keer meldt op de afgesproken tijden. Zijn zus was naar Sao Paulo vertrokken, een appartement gekocht van het geld van de erfenis van hun ouders en niks voor hem overgelaten. Andere familie heeft hij niet of geen contact meer mee. Vanuit de gevangenis kwam hij vorige week op straat terecht, vol goede moed ging hij opzoek naar werk om geld te verdienen en zijn leven weer op te bouwen. Maar werk krijgen lukte hem niet maar zo. Tot nu toe had hij het elke dag geprobeerd en we horen een aantal van zijn frustraties. Hij bood zichzelf aan om auto's te wassen voor 4 Reais (ongeveer 1 euro), de eigenaar van de plek krijgt 20 Reais per auto, maar ook daar werd hij niet toegelaten, 4 Reais was te veel per auto vond de eigenaar. Uiteindelijk ging hij flesjes water verkopen, om dan in ieder geval maar een paar cent te verdienen. Dit liep een dag goed, daarna werd hij aangehouden door een soort belastingdienst, en was hij al zijn geld weer kwijt. Het zat Marcus niet mee. Je zag zijn wanhoop in zijn ogen terwijl hij vertelde. ''Ik wil mijn leven oppakken, opnieuw beginnen, maar ik heb nu niks, ik heb werk nodig.'' En dan daarnaast vertelde hij, krijg ik bijna nergens te eten, ze geloven niet dat ik op straat leef. Er zijn veel organisaties en kerken die eten en drinken aan mensen geven die op straat wonen, maar ze geloofden hem meestal niet. Hij ziet er niet uit als het stereotype dat hier op straat leeft. Deze man is groot, gespierd, ziet er verzorgd en zelfverzekerd uit, maar toch leeft hij op straat, kan hij op dit moment niet anders. Misschien kunnen deze mensen je helpen had dus die jongen tegen hem gezegd. ''Wat heb je nodig'', vroegen we hem. Werk, dat is het enige kwam het op neer, hij wil werken, hij wil zijn leven oppakken, opnieuw beginnen, hij heeft al zijn documenten, papieren, dat is allemaal voor elkaar. We kunnen hem geen baan beloven. Wel kunnen we voor hem bidden en hem in ieder geval helpen een CV te maken. Als hij donderdagochtend bij ons komt willen we hem daar mee helpen en kijken wat we meer voor hem kunnen doen. We praten nog een tijd door met hem, bemoedigen hem. Eén van onze vrijwilligers deelt zijn verhaal, hoe God zijn leven leidde nadat hij uit de gevangenis kwam. We vragen hem nog of hij vandaag genoeg te eten heeft gehad. Niet veel later komen er mensen langs die eten uitdelen, hij krijgt nu ook. Ze hebben zelfs dekens bij zich en hij krijgt er ook één, dat komt goed uit want de komende nachten lijkt het weer wat kouder te gaan worden. Nu heeft hij in ieder geval een deken als hij vannacht weer in het park slaapt. Zijn kleine blauwe plastic tasje met documenten is nu veranderd in een vuilniszak met een deken en daarin zijn kleine blauwe plastic tasje. We bidden voor Marcus, dat er een baan voor hem gaat komen en dat hij zijn leven opnieuw kan beginnen. En gisteren, donderdagochtend, stond hij inderdaad op de afgesproken tijd bij ons aan de deur. Hij wil zo graag!
Marcus, met alles wat hij nu heeft een tasje met
documenten en een deken in een vuilniszak.
*I.v.m. privacy niet zijn echte naam.
