De laatste aflevering.

En hier dan ook de laatste aflevering: 'Hoop'. Hier zul je ook meer zien over één van de andere huizen hier in Belo Horizonte van Jeugd met een Opdracht, het 'Rock House' waar ik volgende week maandag naar toe zal gaan. 5 weken lang help ik dan mee met hun bediening. 

In de nacht de straat op.

Het is vrijdagavond 23.00 uur, we komen samen in onze tv-kamer.  Dat zijn we gewoon om te doen voor we onze activiteiten beginnen. Zo ook deze avond, we zingen een aantal liederen, bidden voor de nacht, voor de mensen die we zullen ontmoeten en dat God ons zal leiden deze avond. Om 00.00 gaan we de straat op. We stappen in ons witte volkswagenbusje en rijden naar de eerste plek. We ontmoeten een heel wat mensen. De meesten treffen we aan op hun matras ergens onder een afdak op straat. We praten, zingen en bidden met hen en vervolgens gaan we door naar andere plekken. 

Rond 04.00 komen we aan bij een politiebureau om daar een rondje te lopen en te bidden. Ik merk dat ik al behoorlijk moe begin te worden. Halverwege de ronde komen we Vitoria*, een meisje van 17 tegen, helemaal alleen zittend om de rand van de stoep. In de omgeving om haar heen is op dat moment niemand te bekennen. We praten met Vitoria, horen haar verhaal en af en toe loopt er een man voorbij, de één behoorlijk helder, de ander dronken of stoned van de drugs. We besluiten dat we haar mee zullen nemen naar ons huis. Een meisje van 17 helemaal alleen op straat, er hoeft maar één iemand langs te komen, die niet het beste met haar voor heeft en je weet niet wat er zal gebeuren. 

Later vraag ik waar ze over gesproken hebben (helaas kan ik het Portugees nog niet goed genoeg volgen). Ik begrijp dat ze Vitoria kennen van 2 á 3 jaar geleden. Toen een prachtige, gezonde meid om te zien. Nu niet alleen vuil van de straat, maar ook erg mager en een donkere, angstige blik in haar ogen. De laatste keer dat ze haar gezien hadden was 2/3 jaar geleden bij het uitvaartcentrum waar toen het lichaam van haar toen beste vriendin levenloos lag. Samen waren ze aan de drugs geraakt, haar vriendin overleed aan een overdosis, maar zij kreeg de schuld van mensen om haar heen, dat zij haar vermoord zou hebben. Vanaf die dag was er geen spoor meer van haar te bekennen en zagen ze haar tot vandaag de dag niet meer. En nu dus alleen hier langs de straat. 

We nemen haar mee, willen terug naar ons Volkswagen busje lopen, maar ondertussen komen we nog andere mensen tegen die verlangen naar een gesprek en gebed. Om 05.00 wordt het dan zo ineens licht, een vreemde gewaarwording en ineens voel ik me niet meer moe. Uiteindelijk komen we rond 05.30 terug bij ons huis. Vitoria krijgt wat te eten en een slaapplek aangeboden. Later vandaag zullen we bekijken wat we voor haar kunnen betekenen, de rest van deze nacht/dag is ze in ieder geval veilig. 

Een deel van ons team met in het midden Vitoria.

Zo besef ik maar weer dat ik zo gezegend ben met mijn leven en vanuit die zegen mag ik, mogen wij uitdelen. Dat is wat Jezus deed toen Hij hier op aarde rondliep en dat is wat wij vandaag de dag mogen doen. Voor mij ziet dat er nu zo uit, voor u, voor jou op een andere manier. We mogen allemaal Zijn handen en voeten zijn in de omgeving waar we nu zijn. 

*Niet haar echte naam. 

''Terug naar de straat'' de derde aflevering.

In deze aflevering hoor je het verhaal van Anderson, die als 8-jarig jongetje op de straat terecht kwam. Nu leidt hij hier het ''Rescue House'', mooi om te zien hoe God zijn verleden gebruikt om anderen hoop te geven! De moeite waard om te kijken!

Kinderdag in Villa União

Vrijdag 12 oktober, was het kinderdag in Brazilië. We vertrokken in de ochtend met ons volgeladen witte Volkswagen busje richting ''Villa União'', een sloppenwijk in Belo Horizonte. We kennen deze sloppenwijk omdat we er doordeweeks komen om donaties (fruit, groenten en brood) uit te delen. 

De doordeweekse fruit, groente en brood donatie.

Na het uitpakken van de snacks, de materialen voor de spelletjes en de geluidsinstallatie beginnen we de ochtend voor de kinderen. We beginnen met verschillende spelletjes, er wordt gelachen, gestreden en er hangt duidelijk een gezellige, goede sfeer. Dat is fijn want dit is een sloppenwijk waar drugs gedeald wordt en het goed is om alert te zijn, vorige week is er nog een jongen neergeschoten. Tijdens de spelletjes wordt de groep kinderen groter en groter en het aantal toekijkende ouders ook. Halverwege de ochtend krijgen alle kinderen nog een broodje hotdog. Wij hadden geen idee waar dit kraampje vandaan kwam, maar dat was een mooie bijkomstigheid. Aan het eind van de ochtend zijn er zeker 100 kinderen aanwezig. We sluiten af met een dramastuk en geven ze een boodschap mee over Jezus' liefde voor hen. Een geslaagde ochtend waarop de kinderen mochten genieten van de aandacht en activiteiten.

Eén van de spelletjes die we met ze speelden.

Aflevering 2 online! ''Harde realiteit''

De tweede aflevering van de 4 over het werk wat we hier doen met Casa Resgate in Belo Horizonte. Het geeft een goed beeld van de dagelijkse dingen die we doen. Ik zou zeggen zeker even kijken! En als je de eerste aflevering nog niet gezien hebt, dan die eerst even bekijken natuurlijk :-) Je kan die vinden in mijn andere post. 

Doneren kan via onderstaande deze link: www.family7.nl/jeugdmeteenopdracht

Van de straat naar een huis

Het is zaterdagochtend, ik stap samen met Anderson (één van de leiders van Casa Resgate) in het witte volkswagen busje. We gaan vandaag 3 mensen, die tot vandaag de dag op straat leefden naar hun huis brengen. Ze hebben met hulp van Jeugd met een Opdracht en de regering een huis kunnen vinden. Tot vandaag de dag, brachten ze dag en nacht door op straat. 

We arriveren op de plek, een stuk stoep voor een gebouw met een overhangend dak wat beschutting geeft tegen de regen. Op de straat ligt een oude, vieze, gele matras, een geel/oranje gestreepte deken en er staan twee tasjes klaar. Zodra ze ons aan zien komen springen ze op van hun matras, ze begroeten ons, ze zijn vrolijk, ze zijn klaar om te vertrekken. De straat achter zich te laten. 

De gele matras wordt opgepakt, de deken in een tas gestopt en daar gaan we met alle spullen die ze hebben. Naast de gele matras, de deken en de twee tasjes, hebben ze alle drie een doekje in hun hand, volgezogen met tinner, om de paar minuten, soms seconden, inhaleren ze dit. Ze zijn verslaafd. Maar ze hebben nu een huis, dit is een stap, een stap in de goede richting. Met hulp van de regering die hun huur betaald kunnen ze nu wonen in dit huis. Om eerlijk te zijn weten we niet of ze het vol gaan houden. Maar we kunnen en willen ze een kans geven. 

Als we met het busje richting hun huis rijden is de uitgelatenheid voelbaar aanwezig. Ze zijn enthousiast, ze hebben er zin in, ze zijn benieuwd. In het busje maken we selfies om dit moment vast te leggen. Hopelijk gaat dit echt een mijlpaal voor ze zijn en zullen na vandaag geen nacht meer doorbrengen op straat.

We arriveren bij hun huis. Met enthousiasme springen ze het busje uit, openen de witte deur van de poort, lopen de trap af richting de deur van hun huisje. En daar gaan ze, hun huis binnen. 

3 kleine kamers en een badkamer, een prima plek om te wonen. De kamers en het uitzicht wordt bekeken, de spullen worden uit het busje gehaald en de hagedis verwijderd die zijn intrek had genomen in de woning. Gisteren heeft een vader van één van de jongens lampenbollen en een douchekop gebracht, die monteren we. Ze hebben niet meer dan de spullen die ze meegenomen hebben van de straat dus we zijn creatief met het ophangen van de lampenbollen. 

De papieren en documenten worden tevoorschijn gehaald. Ze laten Anderson een papier zien, het gaat over hun baby die 3 jaar geleden geboren werd. Ze werd op straat geboren. De moeder had de keuze, of met haar baby naar een opvangcentrum, of zonder baby op straat blijven. Ze koos toen die dag voor het laatste, haar baby werd meegenomen voor adoptie. Tot vandaag de dag is ze nog niet geadopteerd en ze willen graag de baby (die inmiddels 3 is) terug. Om het kind terug te krijgen eist de regering dat je een huis hebt om in te wonen. Dat hebben ze nu. Bidden jullie mee dat deze ouders echt zullen veranderen, de verslavingen achter zich kunnen laten en zullen kiezen voor het goede. Dat als de mogelijkheid er is om hun kind terug te krijgen ze ook echt ouders zullen zijn die voor hun kind kunnen zorgen.

Er wordt brood en frisdrank gehaald, we eten samen, ze bedanken ons, ze zijn blij dat ze van de straat zijn. Later vraag ik hoe ze aan geld komen. Anderson legt me uit dat één van de jongens degene is die tinner verkoopt. Hoe zal dit nu gaan, nu ze hier wonen, vraag ik me af. We hebben geen idee, we bidden voor verandering, voor goede keuzes, voor open deuren, voor werk. We bidden dat God hier verandering gaat brengen. Anderson verteld me het hele verhaal van één van deze jongens. Ik besef me dat God al heel veel gedaan heeft, maar ook dat er nog heel veel werk te doen is. Toen ze hem voor het eerst ontmoeten moest hij niets van hen weten. Geen wonder want Anderson legt me uit, dat hij een overeenkomst is aangegaan met de duivel, hij zit vast in het duister. Iets wat in het Braziliaanse straatleven niet vreemd is. God heeft al veel in zijn leven gedaan, maar Jezus aannemen is hem nog niet gelukt. Zo blijkt maar weer dat de nood op dit gebied groot is, gebed is nodig. Bidden jullie mee voor echte verandering?

Het uitzicht vanuit het raam van hun huis. 

De asfaltjungle! 1ste aflevering van de 4!

Family 7, een Christelijk televisie zender in Nederland, heeft afgelopen juli een documentaire opgenomen van het werk wat we hier doen met Jeugd met een Opdracht. Het geeft een goed beeld van de situatie hier en wat we doen. Elke woensdagavond in oktober om 21.00 en op zaterdag 20.30 de herhaling. Maar nu is de eerste aflevering ook op YouTube te bekijken, zie de video hieronder!

En mocht jij je geroepen voelen om financieel iets te betekenen voor het werk wat we doen. Ga dan naar https://www.family7.nl/jeugdmeteenopdracht 

Braziliaanse taart, rijst, bonen en gehaktballen!

Wat een combinatie zul je misschien denken. En ja het is ook een wat vreemde combinatie ;-) Maar ze hebben een overeenkomst. Afgelopen dinsdag moest er een taart gebakken worden. Een van de meiden die op straat woont was jarig geweest. En ze hebben hier de gewoonte, dat als het team de straat op gaat, en ze weten dat er iemand jarig is geweest, ze taart meebrengen en er een feestje van maken. Maar mocht het nu zo zijn, dat diegene die altijd de taart bakt voor een aantal weken weg is. De vraag kwam dus, kun jij een taart bakken? Natuurlijk, ik kan best een taart bakken. Maar een Braziliaanse taart? Zoals zij hem graag zouden hebben... Samen met Rebecca (zij komt ook uit Nederland) durfden we het wel aan, zij had haar laatste cake gebakken toen ze 8 was, dat zou dus wel goed komen ;-). Een receptje opgezocht en bakken maar. We hoopten maar dat het goed uit zou pakken, met een gasoven die moeilijk te reguleren is weet je het maar nooit... en we wilden natuurlijk niet onder doen aan de Braziliaanse taart die iedereen lekker vindt. Nog even een topping in elkaar geflanst en dan maar hopen dat het zou smaken. In Brazilië zeggen ze dat als een vrouw kan koken en een lekkere taart kan bakken ze klaar is om te trouwen, dus eens kijken of we al aan die eis zouden voldoen ;-) De taart kwam in ieder geval goed uit de oven en later op de avond mocht blijken dat hij ook erg in de smaak viel! We zijn er dus klaar voor om te ...trouwen... nou ik zou zeggen, ik ben er klaar voor om mijn volgende Braziliaanse taart te bakken, daar hou ik het voorlopig maar bij. 

De taart

Rebecca links en de jarige in het midden.

De volgende dag werden mijn volgende kookkunsten getest. Natuurlijk weet ik dat ik best kan koken, maar voldoet het aan de Braziliaanse eisen? Maar goed voor alles een eerste keer. Rijst en bonen, daar kun je niet onderuit! Dit is een vaste prik elke dag. Voor het vlees en een bijgerecht is wat meer vrijheid. Ik heb dus maar even instructie gevraagd over hoe ze hier de rijst en de bonen graag eten en hoe je dat het beste klaar kunt maken. Gelukkig viel dit ook in de smaak en mag ik volgende week weer koken. Rijst, bonen en gehaktballen dat is het geworden en nog wat aardappelen en paprika uit de oven. Deze twee testen heb ik dus doorstaan en daarmee bewezen dat ik er klaar voor ben ;-)

Bonen en gehaktballen

De rijst

Geland in Brazilië en een kennismaking met mijn huis.

11 dagen geleden ben ik met het vliegtuig geland in Belo Horizonte, Brazilië. Op het moment dat ik deze blog schrijf kan ik ook zeggen dat ik inmiddels ook 'echt' geland ben. De eerste dagen waren aftasten, je kent de mensen niet, de taal niet, geen idee wat de gewoonten zijn en hoe ze hier dingen doen. Inmiddels is me al veel duidelijk geworden, voel ik me thuis in het team en geniet ik van de dingen die ik hier mag doen. Ik hoop jullie de komende tijd via deze blog op de hoogte te houden en af en toe een inkijkje te geven van mijn leven hier. Vandaag beginnend met de plek waar ik woon. 

'Casa Resgate', ons huis.

Het gele gebouw dat je ziet op de foto is ons huis en de plek waar we een deel van ons werk doen. 'Casa Resgate' op zijn Portugees, in het Nederlands zou je het 'Reddingshuis' kunnen noemen. We wonen hier op dit moment met zijn tienen, allemaal, vrijwilliger of als zendeling werkzaam bij Jeugd met een Opdracht. Het huis is groot en mede daarom heb ik een slaapkamer voor mezelf. Een deel van het huis moet nog afgebouwd worden en er zijn plannen om hier mensen tijdelijk onderdak te bieden. Op dit moment is ons huis twee ochtenden in de week open voor de mensen die op straat leven. We brengen dan tijd met ze door, is er de mogelijkheid om een douche te nemen, schone kleren te krijgen, te eten, en we delen met hen iets over God. In het begin was het huis wennen, moest ik mijn weg in huis zien te vinden, mijn huisgenoten leren kennen, wennen aan de vele geluiden van buiten, de metro die langs ons huis heen raast en het af en toe onmogelijk maakt om elkaar normaal te verstaan. Maar inmiddels heb ik mijn weg gevonden, zijn de geluiden gewend en voel ik me vrij met mijn huisgenoten. Ik kan zeggen dat ik me thuis voel in dit huis. Ik noem het mijn huis, mijn huis voor anderhalve maand, want het tweede deel van mijn tijd zal ik in een ander huis van Jeugd met een Opdracht doorbrengen. 

Mijn slaapkamer.