Davidson* wil de straat achter zich laten!

Elke maandag en woensdagochtend houden we Open Huis. Dat betekent dat mensen die op straat leven welkom zijn in ons huis. We beginnen de ochtend samen met gebed, een bemoedigend woord uit de Bijbel en vertellen hen wat we voor hen kunnen betekenen. Daarna is er tijd om schone kleren uit te zoeken mochten ze dat willen en een douche te nemen. Ondertussen leren we de mensen beter kennen en bekijken we of ze hulp willen ontvangen. Daarna sluiten we af met een ontbijt. 

Davidson* was gisteren voor de eerste keer in ons Open Huis. Zelfverzekerd dat hij de straat achter zich wilde laten en zijn leven weer op wilde pakken nam hij onze hulp met beide handen aan! Hij wilde naar een afkickkliniek. Hij liet er geen gras over groeien, de middag, avond en nacht bracht hij door naast ons huis om zo, zo min mogelijk in aanraking te komen met alles wat het straatleven met zich mee kan brengen. Denk aan drank, drugs, geweld etc. Het liefst had ik hem een bed aangeboden in ons huis, toch doen we dat niet. We kennen de mensen niet, weten niet waartoe ze in staat zijn en willen onze eigen levens niet onnodig in gevaar brengen, het zijn namelijk wel verslaafde mensen. 

Willen mensen naar een afkickkliniek, dan kunnen ze meestal niet eerder dan de volgende dag terecht. We raden ze dan aan dichtbij ons huis een plek te zoeken om te slapen. De buurt waar we wonen is relatief rustig en ze zullen dan minder snel in contact komen met anderen die op straat leven. 

Vandaag is Davidson* naar de afkickkliniek gegaan, hopelijk gaat hij daar een goede tijd hebben en gaat het hem lukken om de 9 maand te voltooien. 

*Naam veranderd wegens privacy.

De kracht van het gebed!

Het is dinsdagavond bijna half 9 ’s avonds,  ik zit achter het stuur en vraag Anderson waar we nog meer heen zullen gaan. We hebben een rondje gelopen dichtbij het station, waar veel mensen op straat leven. We hebben met verschillende mensen gesproken, voor ze gebeden en ze uitgenodigd voor ons Open Huis morgenochtend. Ik stop voor het rode stoplicht, maar mijn ogen zijn meer gericht op wat er naast ons op de stoep gebeurd. Een schreeuwende vrouw die bovenop een liggende vrouw zit en een man die op een afstandje staat te schreeuwen. De vrouw liggend op de grond beweegt nauwelijks. Anderson en ik kijken elkaar aan, ‘zal ik de auto parkeren?’ vraag ik. Een paar seconden later staat Anderson al buiten en parkeer ik de auto tegen de stoeprand aan. We proberen de twee schreeuwende mensen te kalmeren, wat nog een hele klus is. Het lukt ons om de man, die de twee vrouwen niet eens kent, zover te krijgen dat hij ervan door gaat, dit geschreeuw heeft geen zin. De twee vrouwen, de één nog steeds zittend bovenop de ander. De vrouw die de ander in bedwang probeert te houden heeft over haar hele gezicht rode krassen en hier en daar bloed. Er is heel veel verwarring en het is duidelijk dat de beide dames te veel gedronken hebben. De één beweert dat de ander een geest in zich heeft en zich daarom zo gedraagt. We proberen ze te kalmeren met woorden, maar dit lijkt niet te lukken. Dan beginnen we voor de twee vrouwen hardop te bidden en van het één op het andere moment verandert de situatie compleet. Er komt rust, er komt duidelijkheid, de vrouwen luisteren naar het gebed, er verschijnen tranen op hun gezichten, ze worden zichtbaar geraakt door het gebed! De vrouwen lijken de situatie te vergeten en beginnen vragen te stellen over God en het geloof. De kracht van het gebed, dat mochten we deze avond heel bijzonder ervaren, een bemoediging voor mij en ons als team.

Wil je meer verhalen lezen in mijn nieuwsbrief? Stuur dan een email naar gerdientfc@gmail.com.