Wat communiceren we?

In mijn vorige blog vertelde ik over het 1881 project waar we mee werken. We zijn inmiddels in de derde en dus laatste provincie. In elke plek beginnen we met een gebedswandeling, om te bidden en te zien wat voor impressies God ons geeft. Aan de hand daarvan gaan we dan te werk. Wat dus verschillend kan zijn in elke plek, maar net wat God op ons hart legt.
 

Om even een beeld te schetsen. Turkije is één van de meest onbereikte landen vanuit Christelijk zendingsoogpunt. Veel mensen hier in Turkije hebben nog nooit met een Christen gepraat en weten vaak niet eens waar we in geloven. Dat komt ook omdat zij hun geloof als identiteit zijn. Als je een Turk bent ben je moslim. In Turkije leven 75 miljoen mensen waarvan 5.000 Christen. In 1960 begon dat met 2 Christenen!
 

 

Gisteren hadden we het op ons hart om naar een park te gaan. Om een gitaar, frisbee, voetbal en spelletjes mee te nemen om zo met de mensen daar te connecten. De dag ervoor hadden we al een groep jongens ontmoet en die waren er nu weer. We hebben met ze gevoetbald, gevolleybald en een soort trefbal gespeeld. De jongens spraken geen Engels dus echt een gesprek met ze aangaan lukte niet, maar we werden steeds creatiever in communiceren en de regels van bijvoorbeeld een spel uitleggen. Voor mezelf had ik niet het gevoel om over mijn geloof te beginnen, maar om gewoon te laten zien dat we goede mensen zijn en geïnteresseerd zijn in de mensen daar. Het beeld van een zendeling zijn en het evangelie verkondigen is hier heel negatief. Mensen zien zulke mensen als hersenspoelers en daarom is het belangrijk dat we laten zien dat we uit liefde ons geloof delen. Deze middag had ik echt het gevoel dat we gewoon liefde moisten uitstralen, die jongeren weten wel dat we geen Moslim zijn. Maar het mooie was dat aan het eind van de middag deze jongens zelf vragen begonnen te stellen. En ja hoe doe je dat als je niet dezelfde taal hebt? Nou dan is een vertaalprogramma op je telefoon erg handig! Ze begonnen vragen te stellen als wat wij precies geloofden, hoe ons bidden er uit zag etc. We hebben veel kunnen delen en blijven bidden dat ze de waarheid zullen leren kennen. Hierin zag ik wel echt Gods leiding, Hij vertelde mij om niet geforceerd te gaan delen, maar om eerst aandacht te schenken, om gewoon samen op te trekken. En nu kwamen de vragen uit hen zelf!
 

En vanochtend toen ik wou beginnen aan deze blog, moest ik denken aan de tekst in 1 Korinthe 13:1 ''Al sprak ik alle talen van alle mensen en die van de engelen - had ik de liefde niet, ik zou niet meer zijn dan een dreunende gong of een schelle cimbaal.’’ We konden hun taal niet spreken, maar liefde konden we laten zien, we konden ze aandacht schenken. En de liefde voor de mensen om ons heen is zoveel belangrijker. Als we woorden spreken zonder liefde, wat communiceren we dan? Liefde, laten we liefde zien naar de mensen om ons heen?