'Als ik nu kan gaan, ga ik...'

 'Als ik nu kan gaan, ga ik...' Dat waren de eerste woorden van het antwoord van deze jonge man in het gele t-shirt, toen we hem donderdagochtend vroegen of hij zijn leven echt zou veranderen en naar een afklickkliniek zou gaan. 

Dinsdagavond waren we hem al tegengekomen op straat en hadden we een hele tijd met hem gesproken. Van te voren tijdens onze gebedstijd hadden we begrepen dat God iemand op ons pad zou sturen die erg teleurgesteld zou zijn in de kerk. Iemand die die pijn achter zich zou moeten laten en dan zijn leven zou kunnen veranderen. Toen we even in gesprek waren met deze jonge man, begrepen we dat dit 'woord van wijsheid' waarschijnlijk voor hem bedoeld was. We confronteerden hem met zijn gedrag en hij besloot die avond zijn leven opnieuw aan Jezus te geven en te willen gaan voor verandering. 

We spraken met hem af dat hij de volgende dag naar de dokterspost zou gaan. Om wat basistesten te doen die ze vaak vragen bij aankomst in een afkickkliniek. Dan zou hij donderdagochtend om 8 uur bij Casa Resgate komen en zouden we kijken in welke afkickkliniek er plek zou zijn. 

Donderdagochtend 8 uur kwam hij niet opdagen, ook om 10 uur was hij er nog niet. We besloten terug te gaan naar de plek waar we dinsdagavond geweest waren. Hij was namelijk niet de enige die dinsdagavond had besloten zijn leven te veranderen, we verwachtte 5 mensen die ochtend, om te kijken voor afkickklinieken, maar niemand van die 5 was gekomen...

We kwamen aan op de plek van dinsdagavond en zagen Flavio* al snel, hij kwam naar ons toe. We vroegen hem waarom hij niet was gekomen. Of hij van gedachten was veranderd. 'Ik heb de testen niet gedaan bij de dokter, want is was gisteren ziek, ik heb bijna de hele dag hier gelegen. Ik was echt ziek.' Was zijn antwoord. 'Maar wil je nog steeds je leven echt veranderen, wil je naar een kliniek?' vroegen we hem? Hij dacht even nu. 'Ik zal eerlijk zijn' zei hij, 'als ik nu kan gaan, ga ik, maar hoe ik er morgen over denk weet ik niet.'

'Dan gaan we nu!' zei Charles (mijn collega), en daar gingen we! Diezelfde avond nog was alles geregeld en kwam hij aan op de afkickboerderij. Hij bedankte ons hartelijk voor de aandacht die we hem hadden gegeven en dat we hem hadden geholpen om in de kliniek te komen. We bidden dat hij de 9 maanden zal volmaken en dat hij zijn leven weer mag gaan leven tot eer van God. Bidt u ook mee?

Actiedag voor Geu en Gerdien bij ijsboerderij IJscowd in Hattem

Op zaterdag 21 juni 2025 van 11:00 uur tot 15:00 uur zal er een actiedag georganiseerd worden bij ijsboerderij IJscowd aan de Hilsdijk 100 te Hattem. De opbrengst van deze actiedag zal gaan naar de aanschaf van een auto voor Geú en Gerdien (Slijkhuis) da Costa, die fulltime als vrijwilligers werken bij Jeugd met een Opdracht in Belo Horizonte, Brazilië.

Geú en Gerdien trainen onder andere de nieuwe generatie zendingswerkers en werken onder de daklozen in de Braziliaanse miljoenenstad Belo Horizonte. Medewerkers van Jeugd met een Opdracht ontvangen geen salaris, zij zorgen voor een eigen achterban van supporters die hun werk ondersteunen middels giften. Geú en Gerdien hebben de droom om een auto aan te schaffen. Ze zijn nu afhankelijk van het openbaar vervoer. Reizen met het openbaar vervoer in Brazilië is tijdrovend, waardoor het lastig is om naar afspraken te komen. Ook fietsen is geen optie in de heuvelachtige stad Belo Horizonte, dat is zelfs gevaarlijk. Aangezien Geú en Gerdien verlangen om in de toekomst gezinsuitbreiding te hebben is een auto zeker geen overbodige luxe.     

Helpt u mee deze droom te verwezenlijken? Dat kan door deel te nemen aan de actiedag bij ijsboerderij IJscowd. Met de aankoop van een strippenkaart kunnen er verschillende activiteiten gedaan worden tijdens deze dag. Er zijn activiteiten voor jong en oud. Zo wordt er bijvoorbeeld een speurtocht en bingo georganiseerd, zijn er prijsvragen, kan er gevoetbald worden in een pannakooi, is er een kleurplatenwedstrijd en kan er genoten worden van Braziliaanse truffels, pannenkoeken, hamburgers, gehaktballen en nog veel meer! Kom gezellig langs met de hele familie en steun op die manier het werk van Geú en Gerdien in Brazilië.

Opzoek naar Zacheüs

Elke dinsdagavond gaan we de straat op, ons werk onder de daklozen. Dit jaar liet God ons zien dat we opzoek mogen gaan naar de 'Zacheüsen'. Zacheüs was opzoek naar Jezus, de Bijbel vertelt ons dat hij Jezus wilde zien om te weten te komen wat voor iemand Jezus was. En terwijl Zacheüs dat verlangen had, zag Jezus hem en riep hem om uit de boom te komen, om die dag in Zacheüs zijn huis te verblijven. En dat loopt uit op een transformatie in het leven van Zacheüs. 

Elke dinsdagavond voordat we de straat op gaan hebben we een tijd van gebed, waarin we God specifiek vragen wat Hij op zijn hart heeft voor ons die avond. Afgelopen dinsdag kregen we verschillende indrukken, onder anderen: Marlene, Rua Sapucaí, viaduct Santa Tereza, een vrouw die misschien niet dakloos zou zijn, depressie, poging tot zelfmoord die middag, en we kregen bemoedigende teksten om te delen. Zo gingen we de straat op, met deze indrukken in ons hoofd. 

Vlakbij het viaduct zat een vrouw in gezelschap van twee mannen, een deel van ons team was er al voorbij gelopen, totdat Charles de laatste van onze groep hen aansprak. De vrouw uit het gezelschap heete niet Marlene, maar Maristane, toch hadden we meteen het gevoel dat dit misschien de vrouw zou zijn die God op het oog had voor ons die avond. We merkten al snel dat depressie speelde in haar leven, het leven op straat dat al 3 jaar gaande was, lag haar zwaar. "Misschien is het iets heel geks wat we nu gaan vragen, maar heb jij vandaag aan zelfmoord gedacht? Misschien zelfs geprobeerd zelfmoord te plegen vandaag?" Vroegen we haar. Ze keek ons verschrikt aan, er ontstonden tranen in haar ooghoeken. En langzaam en vertwijfeld sprak ze uit: "Hoe weten jullie dat?" 

We vertelden haar over onze gebedstijd voordat we de straat opgingen, de indrukken die we hadden gekregen en lieten haar onze aantekeningen zien. We deelden met haar de tekst die we gekregen hadden. We baden voor haar, bemoedigende haar, vertelde dat God met haar is, dat Hij haar ziet, Hij weet wat ze doorgaat en dat ze een geliefde dochter van Hem is. Ze was duidelijk geraakt en kreeg weer moed om de straat echt achter haar te laten, omdat samen met God aan te gaan. Samen met haar vriend hadden ze al de eerste stappen gezet om de straat achter hen te laten. Ze kregen weer volle moed om daar echt achteraan te gaan en het er niet bij te laten zitten. We vroegen haar ook naar haar familie, spraken over vergeving en over het herstellen van relaties.

We waren verheugd om te zien hoe God ons naar deze specifieke vrouw had geleid. Wat is het een avontuur als we zo steeds meer mogen leren over het verstaan van Zijn stem en Zijn handen en voeten mogen zijn.

Toen Hij de menigte zag

''Toen Hij de menigte zag, was Hij innerlijk met ontferming bewogen over hen, omdat zij vermoeid en verstrooid waren, zoals schapen die geen herder hebben.'' Mat. 9:36

Dit is de tekst uit Mattheüs 9 vers 36, Jezus die innerlijk met ontferming bewogen was over de menigte. Een vermoeide, verstrooide menigte, zoals schapen zonder herder. Deze dagen lijk ik (Gerdien) me te kunnen indenken hoe Jezus zich voelde. We leven in een hele andere tijd dan toen Jezus fysiek op aarde wandelde. Maar ik beeld me in hoe Jezus zou reageren op de menigte die ik voor me zie, de menigte die Carnaval viert in Belo Horizonte. Mijn hart huilt, te zien hoe de menigte zich kleedt, hoe de menigte op zoek is naar vreugde in alcohol, in seksuele relaties zonder voorwaarden. Hoe de menigte, voor mij voelt, als schapen zonder herder, verdwaald in wat de wereld lijkt te verkopen als vreugde.

Wij, als Jeugd met een Opdracht Belo Horizonte, mochten deze 4 dagen van Carnaval uitreiken naar mensen uit deze menigte die open stonden voor een gesprek. Vele gesprekken zijn gevoerd, we mochten delen over de liefde van Jezus, delen over een nieuw begin met Hem, zonder te oordelen, maar in liefde uit te reiken. Daarnaast zongen en dansten we op onze Christelijke muziek en trokken de aandacht met onze optredens. Een flink aantal van de mensen die we bereikten, was echt geraakt, geconfronteerd met het leven dat ze nu leven en mochten terugkeren naar Jezus. 

Bepaalde mensen kwamen vanzelf naar ons toe, nadat ze lazen wat er op onze t-shirts stond. "Jezus is onze vreugde." Voor velen was dat een confronterende boodschap, we spraken met verschillende mensen die al leiderschapsposities in kerken hadden gehad, mensen die een voorbeeld waren in hun kerk, maar waren gegrepen door de wereldse begeerten en waren afgedwaald. Velen van hen namen de uitnodiging aan om het weer goed te maken met Hem, om weer samen met Hem het leven door te gaan, om weer terug te keren naar de kerk. Sommigen sloegen de uitnodiging af en zeiden zinnen als: "Ik weet dat God, Jezus, bestaat, maar ik wil niet met hem 'spelen', ik kan Jezus nu niet aannemen, want ik weet dat ik morgen weer overvloedig ga drinken." Anderen zagen onze t-shirts en waren duidelijk niet blij met onze aanwezigheid. We werden een aantal keren uitgescholden, in onze gebeden zegenden we hen en lieten ons niet stoppen. Was dat ook niet wat Jezus deed? Iemand anders toonde zoveel respect dat alle drugs en een groot mes uit de kleding werd gehaald voordat er gebeden kon worden.

 

Juist in deze menigte willen we ons, als Christenen, laten zien. Op bepaalde dagen vormden we een grotere groep met verschillende kerken die zich ook geroepen voelden om Jezus zijn aanwezigheid te laten zien tijdens Carnaval. We willen laten zien dat er een andere vreugde bestaat, die echt innerlijke vrede kan geven. Een vreugde en vrede die dieper gaat dan onze omstandigheden. Een vreugde en vrede door te weten dat Jezus met ons is in alles. Dat als we ons leven aan Jezus geven, ons leven niet eindigt, maar dat ons een eeuwig leven te wachten staat met Hem. Is dat niet de opdracht die wij van Hem kregen om te delen? In liefde aanreiken wie God, wie Jezus voor ons wil zijn en het Goede Nieuws bekend te maken. Dat Jezus is gestorven voor onze zonden en de weg om bij Hem te komen vrij is.

Familie op bezoek

Een terugblik op de afgelopen 3 weken. Mijn ouders en Jenneke bij ons op bezoek! Wat hebben we het fijn samen gehad. Er werd geklust op de basis. We zijn naar de watervallen geweest. We vierden Geú zijn verjaardag (en de mijne zelfs ook ;-)). Hebben veel regen gezien de eerste week, maar vooral ook zon daarna. We genoten van ijs wat je zelf mag scheppen, dronken 'vitamine'en aten 'pastel'. Speelden spelletjes en bovenal genoten we van het dichtbij elkaar zijn. We kijken terug op 3 mooie weken samen! Dankbaar!

Terugblik Oliebollenactie

Op 30 en 31 december hield onze Thuis Front Commissie de oliebollenactie om geld op te halen voor onze zorgverzekeringen. Er mag teruggekeken worden op een geslaagde dag en er zijn wél 1750 oliebollen verkocht! Met de opbrengst kunnen we een groot deel van onze zorgverzekeringen betalen.

We willen een ieder bedanken die oliebollen heeft gekocht en/of een gift heeft gegeven. Bijzondere dank gaat uit naar onze Thuis Front Commissie en de mensen die geholpen hebben om de oliebollenactie tot een succes te maken. We voelen ons dankbaar te weten dat er mensen achter ons werk staan en zo onderdeel zijn van wat wij in Brazilië mogen doen.  

Oliebollen

Ook dit jaar zullen er weer oliebollen verkocht worden! Onze thuisfrontcommisie heeft dat dit jaar opgepakt en daar zijn we ze heel dankbaar voor! 

Zij zullen op maandag 30 en dinsdag 31 december de zelfgebakken oliebollen verkopen. 
10 stuks oliebollen kosten € 8,-.
De opbrengst zullen wij gebruiken om onze verzekeringen voor het aankomende jaar te betalen, helpt u ons daarmee?
De oliebollen zijn af te halen aan Hilsdijk 92 in Hattem. Eventueel is bezoring in Hattem e.o. mogelijk, dit kunt u aangeven in het bestelformulier. 

U kunt uw bestelling doorgeven tot uiterlijk 26 december. 

Uw bestelling gedaan? Stuur de link gerust door aan vrienden en familieleden!

Via onderstaande link kunt of de QR code kunt u het formulier openen:

https://forms.gle/FTYrExtZiyFvZ8Ty5

Na één nacht weet Joana het zeker!

Joana*, als deze 20 jaar jonge vrouw ons Open Huis binnenstapt, heeft ze al een hoop ellende achter de rug. Deze jonge vrouw heeft een tijd geleden het huis van haar moeder verlaten. Haar moeder gebruikt in de weekenden drugs en nodigt dan allerlei mannen uit in huis voor feesten, daar kunnen de heren hun handen vaak niet thuislaten.

Met zo'n thuissituatie is Joana al jong begonnen met het gebruiken van drugs. Al twee keer is ze door verschillende instanties geholpen om te proberen at te kicken,  maar ze is daarna weer bij haar moeder ingetrokken. Maar met die mannen die over de vloer komen, voelt ze zich niet veilig, ze voelt onbeschermd door haar moeder. Ze verlaat het huis.

In het tegenstelling tot haar moeder lukt het Joana niet om alleen in de weekenden drugs te gebruiken. Op straat, waar ze de drugs koopt, leert ze een ‘vriend’ kennen. Om telkens weer aan drugs te komen trekt ze bij deze ‘vriend’ in.  Al snel komt ze er achter dat deze ‘vriend’ haar misbruikt en haar dingen laat doen die ze niet wil.

Ze vlucht weer, een andere optie dan de straat ziet ze op dat moment niet. Maar de straat is niet wat ze ten diepste wilde en ze vindt het vreselijk, na één nacht weet ze dat al zeker! Ze had eerder in een afkickkliniek gehoord van Casa Resgate en de enige uitweg die ze ziet, is hulp krijgen van Resgate. Ze heeft echter geen idee waar dat huis zich bevindt. Ze vraagt andere daklozen of die het kennen en nog dezelfde dag komt ze bij ons terecht, tijdens het Open Huis.

Een plek in een afkickkliniek vinden voor een vrouw duurt vaak langer dan voor een man. We laten haar die week steeds weer terugkomen. Om te zien of ze echt van de straat wil en om haar te vertellen hoe het proces van het vinden van een afkickkliniek er voor staat. Op donderdag merken we dat ze er echt doorheen zit. Ze is zo moe, ze doet waarschijnlijk bijna geen oog dicht op straat en we voelen dat we haar bescherming moeten aanbieden. Ze blijft een paar nachten bij ons in huis om vervolgens op maandag bij een afkickkliniek terecht te kunnen.

De dagen bij ons brengt ze eigenlijk heel makkelijk door zonder drugs. We zien echt hoe God de weg met haar begonnen is en hoe God haar die dagen helpt. Op zondag gaat ze mee naar de kerk, ze wordt enorm aangegrepen door de preek. Ze besluit daarna tijdens een oproep om terug te keren naar God. Ze gaat naar voren en geeft haar leven weer helemaal aan God.

Joana heeft vier maanden doorgebracht in een afkickkliniek die we voor haar vonden, daarna hebben we haar overgeplaatst naar een kliniek waar ze eerder negen maanden had volgemaakt. Ze helpt nu in het reilen en zeilen van die kliniek en bemoedigt anderen vrouwen hetzelfde te doen als zij: hun leven compleet aan God te geven en te gaan voor de verandering die God verlangt in hun leven.

We bidden dat het leven van Joana vrucht zal blijven dragen en ze een zegen mag zijn voor de andere mensen in de kliniek en dat ze uit mag groeien tot een sterke vrouw die haar drugsverleden helemaal kan overwinnen met God aan haar zij. 

* Niet haar echte naam.

De verhalen wennen nooit

Ik heb al zoveel levensverhalen gehoord, maar elke keer raken ze me weer. Het verdriet wat mensen meegemaakt hebben in hun levens, meestal voor mij niet voor te stellen. Zo ook weer gisteravond, ik leerde N kennen. Al 17 jaar op straat en nog maar 29 jaar jong, vanaf haar 12e jaar al op straat. Ze verteld me dat haar moeder is overleden toen zij 7 jaar was, ze toen naar een weeshuis ging en daar gevlucht is toen ze 12 jaar was. Sinds die tijd is ze op straat. Ik kan me daar zo weinig bij voorstellen, ik zie het verdriet achter de grote glimlach die ze heeft. Ze geniet van de tijd die we samen hebben hier zittend op het stuk karton met een deken eroverheen. Dit is de plek waar zij 'slaapt'. ''Echt slapen doen we niet'' verteld ze me, '' 's nachts zoeken we altijd elkaar op, slapen we in groepen, er moet er altijd één wakker blijven om op te letten wat er om ons heen gebeurd''. Het raakt me weer, zo'n jong iemand nog, al zoveel meegemaakt en al 17 jaar op straat. Ik vraag of ze dromen heeft voor haar leven. ''Ja'' zegt ze, ''Ik zou heel graag van straat willen ik wil de drugs achter me laten, ik droom van een ander leven''. Ik vertel haar over Casa Resgate, ik vertel haar dat we het proces kunnen beginnen van een afkickkliniek. Ik nodig haar uit voor morgen, ons Open Huis. We kletsen nog wat verder, hebben een tijd samen, we leren elkaar beter kennen.  

Na ons straatwerk kom ik weer thuis, ik neem een warme douche en duik mijn bed in. Ik pak nog een extra fleecedeken omdat ik het wat koud heb. Ik lig op een matras in een bed, veilig naast Geú, een man die van mij houdt. Zo anders dan N. De verhalen wennen nooit, maar ik weet hoe ik dit in Gods handen mag geven, hoe deze verhalen me niet wakker hoeven te houden. Ik kan de wereld niet redden, alleen God kan levens echt veranderen. Ik mag een middel zijn in Gods handen, de keuze voor N om te veranderen kan ik niet maken. Ik bid nog een keer voor N, ik bid dat ze er morgen zal zijn bij ons Open Huis. 

Er is nog hoop!

''Volhouden! Er is nog hoop, in alle moeilijkheden, beperkingen, volhard! Er is nog hoop!’’ Zo sluit Samuel zijn getuigenis af. Samuel, nu 23 jaar oud, bekend bij het Casa Resgate-team, evenals zijn moeder. Samuel werd op straat geboren, het Casa Resgate-team heeft altijd hoop gezaaid in zijn leven, jaren en jaren van zaaien. Nu had het team tijdens het Casa Resgate-kamp het voorrecht om samen met Samuel te dienen. Het was heel indrukwekkend om hem te horen delen over wat God in zijn leven deed, met hen die nog op straat leven. Er is hoop!

‘In het begin liet ik de zaadjes die Casa Resgate plantte niet ontkiemen’, zegt Samuel, ‘maar ik bewaarde ze in mijn hart’. In al die jaren heb ik mijn moeder zien lijden. Ik had de hoop om mezelf en mijn moeder op een dag veranderd te zien, goed, sterk te zien. Ik besefte dat mijn moeder meer leed dan ik, omdat ze een vrouw is. Ze was verslaafd aan crack en dat maakte ik van dichtbij mee.’’

Samuel werd vader op straat. Tijdens de zwangerschap waren Samuel en de moeder van zijn dochter op straat. Zijn dochter is niet op straat geboren, maar wel opgegroeid op straat. Samuel zegt dat de mensen van Resgate vanaf het begin altijd volhardden en altijd hulp aanbaden om te veranderen. Beetje bij beetje begon hij het in zich op te nemen en in praktijk te brengen. Zijn dochter woonde bijna een jaar in Casa Resgate, haar ouders konden niet goed voor hun dochter zorgen. Even later vonden ze huisvesting, maar konden dat vanwege de drugs niet betalen en belandden weer op straat. Kort daarna vond de moeder een opvanghuis voor haar en haar dochter, Samuel bleef op straat en automatisch waren de moeder en zijn dochter veel op straat om Samuel te ontmoeten.

Samuel vervolgt: ‘‘Het brak echt mijn hart toen ik mijn dochter in die situatie zag. En ook mijn moeder in dezelfde situatie. Ik besloot in mezelf dat ik een stap vooruit ging zetten! Ik leerde een man kennen die Rodrigo heette, hij gaf me een helpende hand en zei: ‘Kom op, Samuel’. Ik had geen ervaring met een afkickkliniek, maar het zaadje dat daar in het begin was geplant begon vruchten af ​​te werpen. God altijd aan het werk in mijn hart: ‘Samuel, ga, ga vooruit!’ En ik ging naar een afkickkliniek. Ik liet mijn dochter achter bij haar moeder, in de situatie waarin zij zich bevonden. Ik liet mijn moeder achter in de situatie waarin zij verkeerde. Ik was de man van het gezin en ik heb ze achtergelaten. Ik heb zes maanden in het opvanghuis doorgebracht, zonder mijn moeder te zien, zonder mijn dochter te zien. Dit deed pijn, maar ik wist dat het deel uitmaakte van het proces. Ik onderwierp me. Vanaf het begin zeiden mensen: ‘Als jij gaat, verander je de geschiedenis van je familie!’ Het begon bij mij, bijna automatisch ging mijn moeder toen ook!’’

‘Er waren nog twee mensen op straat, mijn dochter en haar moeder. Ik behandelde mezelf eerst, zocht hulp en zocht daarna naar hen. De moeder van mijn dochter begon ook met een behandeling, we vormden weer een gezin, maar ze gaf dit proces op en keerde terug naar haar oude leven. Ik ging verder met mijn moeder. Maar ik kon het niet aanzien, ik was bang dat de moeder van mijn dochter weer terugkeerde naar het leven waar ze vandaan kwam en dat ze onze dochter meer wilde nemen. Mijn grootste angst was dat ik mijn dochter alles zou laten meemaken wat ik had meegemaakt. Ik bad tot God. God hoorde mij en vandaag de dag ben ik de verantwoordelijke voor mijn dochter! Haar moeder gaf het op en liet haar onder mijn verantwoordelijkheid achter. ''

‘’Mijn moeder maakte de behandeling af, ontmoette een man, zij zijn nu een jaar getrouwd. Waar mijn moeder een onderkomen op straat had, een tent, heeft mijn moeder vandaag de dag een appartement. En vandaag de dag begrijp ik, dat mijn grootste bediening, het dienen van mijn dochter is! Niet een afkickkliniek, niet op straat. Vandaag de dag is mijn totale focus, haar, daar moet ik mezelf behandelen. Zij geeft mij kracht, zodat ik vooruit kan!’’