Ik heb al zoveel levensverhalen gehoord, maar elke keer raken ze me weer. Het verdriet wat mensen meegemaakt hebben in hun levens, meestal voor mij niet voor te stellen. Zo ook weer gisteravond, ik leerde N kennen. Al 17 jaar op straat en nog maar 29 jaar jong, vanaf haar 12e jaar al op straat. Ze verteld me dat haar moeder is overleden toen zij 7 jaar was, ze toen naar een weeshuis ging en daar gevlucht is toen ze 12 jaar was. Sinds die tijd is ze op straat. Ik kan me daar zo weinig bij voorstellen, ik zie het verdriet achter de grote glimlach die ze heeft. Ze geniet van de tijd die we samen hebben hier zittend op het stuk karton met een deken eroverheen. Dit is de plek waar zij 'slaapt'. ''Echt slapen doen we niet'' verteld ze me, '' 's nachts zoeken we altijd elkaar op, slapen we in groepen, er moet er altijd één wakker blijven om op te letten wat er om ons heen gebeurd''. Het raakt me weer, zo'n jong iemand nog, al zoveel meegemaakt en al 17 jaar op straat. Ik vraag of ze dromen heeft voor haar leven. ''Ja'' zegt ze, ''Ik zou heel graag van straat willen ik wil de drugs achter me laten, ik droom van een ander leven''. Ik vertel haar over Casa Resgate, ik vertel haar dat we het proces kunnen beginnen van een afkickkliniek. Ik nodig haar uit voor morgen, ons Open Huis. We kletsen nog wat verder, hebben een tijd samen, we leren elkaar beter kennen.
Na ons straatwerk kom ik weer thuis, ik neem een warme douche en duik mijn bed in. Ik pak nog een extra fleecedeken omdat ik het wat koud heb. Ik lig op een matras in een bed, veilig naast Geú, een man die van mij houdt. Zo anders dan N. De verhalen wennen nooit, maar ik weet hoe ik dit in Gods handen mag geven, hoe deze verhalen me niet wakker hoeven te houden. Ik kan de wereld niet redden, alleen God kan levens echt veranderen. Ik mag een middel zijn in Gods handen, de keuze voor N om te veranderen kan ik niet maken. Ik bid nog een keer voor N, ik bid dat ze er morgen zal zijn bij ons Open Huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten