Arabische Conferentie

Afgelopen weekend zijn we met onze school naar een Arabische Conferentie geweest. We hebben daar het kinderprogramma georganiseerd. De week ervoor hadden we lessen gehad om een bepaalde structuur in een kinderprogramma aan te brengen en dat konden we het weekend uitproberen. Het was een leuk weekend, waarin we elkaar beter hebben leren kennen en konden wennen aan het samenwerken. Dat is soms nog best even aftasten met zoveel verschillende culturen en achtergronden. We hebben met de kinderen gezongen, bijbel verhalen vertelt, spelletjes gedaan, spelletjes gemaakt, toneel gespeeld, buiten gespeeld en een hoop plezier gehad. Hieronder nog wat foto's van het bordspel dat we samen gemaakt hebben. Een spel over de vijf broden en de twee vissen was een groot succes!

Tijdens het eten hebben we ook met de ouders van deze kinderen kunnen praten. Veel mensen waren opgegroeid in Iraq en Syrië, maar zijn jaren geleden gevlucht. We spraken met een vrouw die 18 jaar geleden naar Nederland gekomen was. Pas na 8 jaar kreeg ze een verblijfsvergunning en weer 8 jaar later haar Nederlandse nationaliteit. Ze vertelde dat ze door erg moeilijke periodes heen gegaan was, maar altijd op God vertrouwd had. Ze vertelde het ene wonder na het andere over hoe God had voorzien in die tijd. Geld dat op onverklaarbare manier ineens in haar jaszak zat en meer van zulke dingen. Toen we met haar spraken merkten we dat ze last had van haar keel, ze leidde de conferentie, dus ze had er behoorlijke last van. We vroegen of we voor haar konden bidden. Dat deden we. Tijdens het bidden had ik het idee dat ik iets met haar moest delen maar, zoals ik wel eens vaker heb, twijfelde ik of ik het zou delen, was dit echt God die sprak tot mij? En iemand anders uit de groep deelde al iets wat in de buurt kwam van wat God tegen mij sprak, dus ik dacht dit heeft niet zoveel meerwaarde. Het gebed werd afgesloten en ze bedankte ons voor het gebed. ''Maar'', zei ze, ''er is iemand die een beeld van God gehad heeft, wil er iemand iets delen met mij?'' Ik was verrast en verbaast tegelijk en besefte meteen dat ik moest delen wat God tegen mij gezegd had. Ze was erg bemoedigd bij de woorden die ik tot haar sprak en bij ons gebed voor haar. Ik werd er maar weer van bewust dat ik gewoon moet delen als ik denk dat God tegen mij spreekt en iets tegen iemand anders wil zeggen.