In de nacht de straat op.

Het is vrijdagavond 23.00 uur, we komen samen in onze tv-kamer.  Dat zijn we gewoon om te doen voor we onze activiteiten beginnen. Zo ook deze avond, we zingen een aantal liederen, bidden voor de nacht, voor de mensen die we zullen ontmoeten en dat God ons zal leiden deze avond. Om 00.00 gaan we de straat op. We stappen in ons witte volkswagenbusje en rijden naar de eerste plek. We ontmoeten een heel wat mensen. De meesten treffen we aan op hun matras ergens onder een afdak op straat. We praten, zingen en bidden met hen en vervolgens gaan we door naar andere plekken. 

Rond 04.00 komen we aan bij een politiebureau om daar een rondje te lopen en te bidden. Ik merk dat ik al behoorlijk moe begin te worden. Halverwege de ronde komen we Vitoria*, een meisje van 17 tegen, helemaal alleen zittend om de rand van de stoep. In de omgeving om haar heen is op dat moment niemand te bekennen. We praten met Vitoria, horen haar verhaal en af en toe loopt er een man voorbij, de één behoorlijk helder, de ander dronken of stoned van de drugs. We besluiten dat we haar mee zullen nemen naar ons huis. Een meisje van 17 helemaal alleen op straat, er hoeft maar één iemand langs te komen, die niet het beste met haar voor heeft en je weet niet wat er zal gebeuren. 

Later vraag ik waar ze over gesproken hebben (helaas kan ik het Portugees nog niet goed genoeg volgen). Ik begrijp dat ze Vitoria kennen van 2 á 3 jaar geleden. Toen een prachtige, gezonde meid om te zien. Nu niet alleen vuil van de straat, maar ook erg mager en een donkere, angstige blik in haar ogen. De laatste keer dat ze haar gezien hadden was 2/3 jaar geleden bij het uitvaartcentrum waar toen het lichaam van haar toen beste vriendin levenloos lag. Samen waren ze aan de drugs geraakt, haar vriendin overleed aan een overdosis, maar zij kreeg de schuld van mensen om haar heen, dat zij haar vermoord zou hebben. Vanaf die dag was er geen spoor meer van haar te bekennen en zagen ze haar tot vandaag de dag niet meer. En nu dus alleen hier langs de straat. 

We nemen haar mee, willen terug naar ons Volkswagen busje lopen, maar ondertussen komen we nog andere mensen tegen die verlangen naar een gesprek en gebed. Om 05.00 wordt het dan zo ineens licht, een vreemde gewaarwording en ineens voel ik me niet meer moe. Uiteindelijk komen we rond 05.30 terug bij ons huis. Vitoria krijgt wat te eten en een slaapplek aangeboden. Later vandaag zullen we bekijken wat we voor haar kunnen betekenen, de rest van deze nacht/dag is ze in ieder geval veilig. 

Een deel van ons team met in het midden Vitoria.

Zo besef ik maar weer dat ik zo gezegend ben met mijn leven en vanuit die zegen mag ik, mogen wij uitdelen. Dat is wat Jezus deed toen Hij hier op aarde rondliep en dat is wat wij vandaag de dag mogen doen. Voor mij ziet dat er nu zo uit, voor u, voor jou op een andere manier. We mogen allemaal Zijn handen en voeten zijn in de omgeving waar we nu zijn. 

*Niet haar echte naam.