Het is zaterdagochtend, ik stap samen met Anderson (één van de leiders van Casa Resgate) in het witte volkswagen busje. We gaan vandaag 3 mensen, die tot vandaag de dag op straat leefden naar hun huis brengen. Ze hebben met hulp van Jeugd met een Opdracht en de regering een huis kunnen vinden. Tot vandaag de dag, brachten ze dag en nacht door op straat.
We arriveren op de plek, een stuk stoep voor een gebouw met een overhangend dak wat beschutting geeft tegen de regen. Op de straat ligt een oude, vieze, gele matras, een geel/oranje gestreepte deken en er staan twee tasjes klaar. Zodra ze ons aan zien komen springen ze op van hun matras, ze begroeten ons, ze zijn vrolijk, ze zijn klaar om te vertrekken. De straat achter zich te laten.
De gele matras wordt opgepakt, de deken in een tas gestopt en daar gaan we met alle spullen die ze hebben. Naast de gele matras, de deken en de twee tasjes, hebben ze alle drie een doekje in hun hand, volgezogen met tinner, om de paar minuten, soms seconden, inhaleren ze dit. Ze zijn verslaafd. Maar ze hebben nu een huis, dit is een stap, een stap in de goede richting. Met hulp van de regering die hun huur betaald kunnen ze nu wonen in dit huis. Om eerlijk te zijn weten we niet of ze het vol gaan houden. Maar we kunnen en willen ze een kans geven.
Als we met het busje richting hun huis rijden is de uitgelatenheid voelbaar aanwezig. Ze zijn enthousiast, ze hebben er zin in, ze zijn benieuwd. In het busje maken we selfies om dit moment vast te leggen. Hopelijk gaat dit echt een mijlpaal voor ze zijn en zullen na vandaag geen nacht meer doorbrengen op straat.
We arriveren bij hun huis. Met enthousiasme springen ze het busje uit, openen de witte deur van de poort, lopen de trap af richting de deur van hun huisje. En daar gaan ze, hun huis binnen.
3 kleine kamers en een badkamer, een prima plek om te wonen. De kamers en het uitzicht wordt bekeken, de spullen worden uit het busje gehaald en de hagedis verwijderd die zijn intrek had genomen in de woning. Gisteren heeft een vader van één van de jongens lampenbollen en een douchekop gebracht, die monteren we. Ze hebben niet meer dan de spullen die ze meegenomen hebben van de straat dus we zijn creatief met het ophangen van de lampenbollen.
De papieren en documenten worden tevoorschijn gehaald. Ze laten Anderson een papier zien, het gaat over hun baby die 3 jaar geleden geboren werd. Ze werd op straat geboren. De moeder had de keuze, of met haar baby naar een opvangcentrum, of zonder baby op straat blijven. Ze koos toen die dag voor het laatste, haar baby werd meegenomen voor adoptie. Tot vandaag de dag is ze nog niet geadopteerd en ze willen graag de baby (die inmiddels 3 is) terug. Om het kind terug te krijgen eist de regering dat je een huis hebt om in te wonen. Dat hebben ze nu. Bidden jullie mee dat deze ouders echt zullen veranderen, de verslavingen achter zich kunnen laten en zullen kiezen voor het goede. Dat als de mogelijkheid er is om hun kind terug te krijgen ze ook echt ouders zullen zijn die voor hun kind kunnen zorgen.
Er wordt brood en frisdrank gehaald, we eten samen, ze bedanken ons, ze zijn blij dat ze van de straat zijn. Later vraag ik hoe ze aan geld komen. Anderson legt me uit dat één van de jongens degene is die tinner verkoopt. Hoe zal dit nu gaan, nu ze hier wonen, vraag ik me af. We hebben geen idee, we bidden voor verandering, voor goede keuzes, voor open deuren, voor werk. We bidden dat God hier verandering gaat brengen. Anderson verteld me het hele verhaal van één van deze jongens. Ik besef me dat God al heel veel gedaan heeft, maar ook dat er nog heel veel werk te doen is. Toen ze hem voor het eerst ontmoeten moest hij niets van hen weten. Geen wonder want Anderson legt me uit, dat hij een overeenkomst is aangegaan met de duivel, hij zit vast in het duister. Iets wat in het Braziliaanse straatleven niet vreemd is. God heeft al veel in zijn leven gedaan, maar Jezus aannemen is hem nog niet gelukt. Zo blijkt maar weer dat de nood op dit gebied groot is, gebed is nodig. Bidden jullie mee voor echte verandering?
Het uitzicht vanuit het raam van hun huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten