Intens!

Sommige avonden zijn intenser dan anderen. Gisteravond was weer zo'n avond. Een avond waarop je zoveel ellende ziet, zoveel gebrokenheid, zoveel mensen die gebukt gaan onder leed. Wij mochten hoop brengen, woorden van leven spreken, een helpende hand bieden om uit de uitzichtloze situatie van het straatleven te stappen, maar dat is soms heel intens.. het raakt je. Een jonge meid, we kennen haar al, ze begint te huilen als we met haar beginnen te praten. Moe van het leven, "ik hou het hier niet meer vol", klinken als smekende woorden naar ons toe. Dit meisje kennen we al, ze wilde het leven van de straat al eerder achter haar laten. Ze zat al in de auto om naar een afkickkliniek te gaan, maar... ze had geen papieren, geen identiteitsbewijs en mocht daarom niet komen. Omdat ze niet uit Belo komt, maar uit een andere provincie en ze niet weet in welk gemeentehuis ze in aangegeven is het niet zo vanzelfsprekend om een identiteitsbewijs aan te vragen. Ze gaf de moed op en kwam weer in dezelfde situatie terecht, op straat. Nu, zo diep in de put, smekend om hulp, wil ze weer de hoop herpakken en heeft ze onze hulp nodig. We moeten de papieren van haar voor elkaar zien te krijgen, daar gaat tijd overheen, houdt ze dat vol? Kan ze nog één keer alle moed en geloof bij elkaar verzamelen en ervoor gaan? Gaat ze niet opgeven? We bidden, we bidden met haar, ze vraagt Jezus om hulp, ze fleurt wat op, maar de diepe pijn, de angst, het verdriet is zo zichtbaar op het jonge gezicht van dit meisje. We gaan er alles aan doen om haar documenten gereed te maken en haar te helpen in een afkickkliniek te komen. Een schreeuw van hulp. Een schreeuw die we niet zomaar kunnen laten klinken. Bidden jullie mee dat het zal lukken? Ze niet op zal geven en dat dit meisje een ander leven mag gaan krijgen?

Helaas was ze vanochtend niet bij ons Open Huis. Rebecca en ik zijn haar gaan zoeken, kijken of een extra zetje in de rug haar zou helpen om te komen. We vonden haar, maar ze wilde niet, ze wilde wel, maar vandaag niet, een strijd waarin ze vastzit, zoveel gebrokenheid, zoveel pijn, zoveel angst. Maandag dan komt ze, zei ze. We kunnen haar niet dwingen, haar leven zal niet veranderen als ze niet zelf 100% de beslissing neemt om te veranderen, we voelen wel de noodzaak om haar te blijven bemoedigen en te laten zien dat we er voor haar zijn, sommigen hebben een extra zetje nodig. We zullen haar blijven opzoeken en bidden dat de dag dichtbij komt waarop haar leven zal veranderen!