Er gaat een teleurstelling door me heen. Van een afstand zie ik haar aankomen lopen in haar roze jas. Vijf dagen lang was ze bij ons op het kamp voor vrouwen die op straat leven. Tijdens die dagen werd ze geraakt door Gods liefde. We voerden diepe gesprekken, en ze sprak de wens uit haar leven te veranderen. Ze wilde terug naar haar familie.
Op de laatste dag boden we aan haar daarheen te brengen. Maar ze hield voet bij stuk: “Nee, ik ga zelf wel met de bus.” We kregen haar niet overtuigd. En ergens vroeg ik me af: zal dit wel goed gaan? Zal ze écht teruggaan naar haar familie? En hoe zouden zij reageren, zouden ze haar weer accepteren?
Wat er die middag na het kamp gebeurde, weten we niet. Ging ze daadwerkelijk met de bus naar huis? Of keerde ze meteen terug naar de straat? Toen we haar tijdens onze wekelijkse outreach weer tegenkwamen, was ze terug in haar oude omgeving, onder invloed, en niet alleen. Ze liet niet veel los, begrijpelijk ook.
Vijf dagen lang heeft ze mogen proeven van een ander leven: zonder straat, zonder drugs, zonder alcohol, zonder de angst om te gaan slapen. Maar het lukte haar niet om die keuze vast te houden. Helaas. Het blijft een zware strijd, een leven van verslaving en straat achter je laten.
Ook met dit soort teleurstellingen worden we in ons werk geconfronteerd. We zouden het graag anders zien. En toch laten we ons er niet door weerhouden om te blijven doen waarvoor God ons geroepen heeft. Om op zoek te gaan naar diegene die echt wil veranderen, om te bemoedigen, het evangelie te delen en als het kan een helpende hand aan te bieden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten