Zaterdag 30 januari, 22:51 uur, ik kan niet in slaap komen (eigenlijk niets voor mij), maar het lukt me nu niet, ik kan de rust niet vinden, mijn gedachten razen rond, terugdenkend aan de laatste paar dagen.
Terug naar donderdagavond, daar waar dit proces begon. Ik was aan het lezen
in het nieuwe boek van Darlene Cunningham: ‘Values Matter’. In het boek
beschrijft Darlene verschillende verhalen over wat God allemaal deed in het
begin van YWAM, 60 jaar geleden, YWAM nu uitgegroeid tot zo’n grote beweging,
over de hele wereld! Hoe begon het? Luisterend naar Gods stem! Spreekt God
vandaag de dag? Jazeker, dat doet hij!
Ook ik denk terug aan verschillende momenten in mijn leven waar God zo
duidelijk tot mij sprak. En hoe zit dat nu? Ja, op bepaalde gebieden lijkt het
of ik God duidelijk hoor, voel ik Zijn leiding.
Op andere gebieden lijkt er een waas
aanwezig te zijn, snap ik niet waarom Corona dingen zo moeilijk maakt, zie ik
problemen in plaats van mogelijkheden. Problemen!? Ik geloof niet dat God in
problemen kijkt, Hij kijkt in mogelijkheden. De tranen stromen over mijn
wangen, ik besef me dat ik teveel vóór Hem wil doen, in plaats van mét Hem! Ik
kan eigenlijk niet eens iets voor Hem doen, wij zijn maar kleine nietige mensen
in Zijn ogen. Hij kan het zelf ook veel beter en ook prima zonder mijn ‘hulp’,
maar Hij kiest ervoor om met ons te werken.
En ik, ik heb het verlangen om met Hem te werken, maar ik laat me zo snel
leiden door angst, door onzekerheid. Ik vraag God opnieuw om een stukje van
Zijn hart voor de mensen die hier op straat leven met mij te delen. Ik vraag
opnieuw voor moed, voor kracht.
En dan afgelopen zaterdag, ik loop naar de groentewinkel, de loopbrug af,
onder aan de brug ligt iemand te slapen op de grond. Ik zie hem liggen, het
doet nu iets anders met me, waar ik de laatste weken dacht: ‘Weer iemand,
*zucht*, het zijn er zoveel, waar beginnen we? En wij mogen ons huis niet eens openen
voor deze straatmensen, God wat moeten we?’ Problemen en teleurstelling, dat is
wat ik zag en ik keek puur vanuit mijn eigen ogen. Nu begon ik voor hem te
bidden, leven over hem uit te spreken. Een gebed uitspreken dat is wat ik kan!
En zo geef ik óók God de mogelijkheid om mij te laten zien als ik iets samen
mét Hem kan doen voor deze persoon.
Ik had dit moment nodig, weer focussen waar het om gaat. Ik wil niet de
problemen zien, ik wil de mogelijkheden zien!
En dan terug naar zaterdagavond 22.51 uur, ik lag ik in bed, ik kon de slaap
niet vatten, allemaal mogelijkheden in mijn hoofd, Gods hart voor deze mensen!
Ik pakte pen en papier begon de ideeën op te schrijven. De uitvoering, nu die
nog, ik wil me niet tegen laten houden door angst en onzekerheid. Een moment om
me te herfocussen, om weer op één lijn te komen met Zijn plan!
Laat jij God zo tot je spreken? En bid je met mij mee voor Zijn werk hier
in Belo Horizonte? Ik zette de laatste letter op papier en ben toen heel lekker
gaan slapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten