Straataanpak

Gisteravond zijn we weer de straat op geweest, naar een plek waar in de avond eten wordt uitgedeeld. Het was weer een bijzondere avond, van te voren weet je nooit hoe de avond zal verlopen. We vragen leiding van God en hopen een licht te mogen zijn voor de mensen die we ontmoeten. De avond begon met een jonge man die kermend van de pijn op de grond lag, zijn knie deed zo'n pijn. Eromheen twee tieners die er een beetje moedeloos omheen stonden, niet echt wetend wat te doen. We kwamen in gesprek, probeerden erachter te komen wat er gebeurd was en mochten voor hen bidden. Naar het ziekenhuis wilde hij niet, hij kreeg nog meer pilletjes toegereikt en uiteindelijk ging hij ondersteund door 2 vrienden op weg naar de plek waar ze 's nachts slapen. 

Daarna had een ieder van ons verschillende gesprekken met verschillende mensen. Zoals ik al vertelde we waren op een plek waar veel eten uitgedeeld wordt. Deze mensen zijn vaak van kerken of delen vanuit eigen motief met de mensen die op straat leven. Iets wat op dit moment echt nodig lijkt te zijn. De mensen komen met volle auto's, delen eten, dekens of kleren uit en gaan weer. Begrijp me goed, niks verkeerd aan en ik wil ook niet zeggen dat ons werk beter is, maar wat we merken is dat deze mensen willen praten. Gezien worden, iemand die niet alleen komt om te geven, want die komen er op dit moment heel veel. De mensen kunnen kiezen als ze de eerste soep die uitgedeeld worden niet zo lekker vinden, dan kan je wachten op de volgende auto die komt en kijken of dat eten je beter bevalt. Wat deze mensen weinig tot niet krijgen, is iemand die naar ze luistert, die komt op de mens die ze zijn te zien. Die komt om hun verhaal te horen. Veel van deze mensen worden de hele dag niet aangekeken door voorbijgangers, laat staan dat er met hen gesproken wordt. En zo hoorden we verschillende verhalen, mochten we een luisterend oor zijn, voor hen bidden en een Woord van hoop brengen. Op de foto zie je een man waarmee ik in gesprek was, al 11 jaar in Brazilië, hij komt uit Peru. Altijd hier gewerkt, vooral in hotels. Hij had zelfs een hoge positie als leiding in een hotel. Maar 3 jaar geleden verloor hij zijn baan en sindsdien is het hem niet gelukt een baan te vinden. In Brazilië heb je een 'werkkaart' nodig om een baan te vinden, die kaart is relatief makkelijk aan te vragen en voor Brazilianen verloopt die niet, maar buitenlanders moeten die om de zoveel tijd vernieuwen. Zijn kaart is nu verlopen en door Corona zijn volgens hem de locaties niet open om zijn kaart te vernieuwen. Hij komt naar deze plek om eten te halen, want hier is eten gratis en hij moet rondkomen van het minimum. Hij heeft een plek waar hij woont, zijn familie uit Peru helpt hem met het betalen van de huur, door geld naar hem te sturen. Hij is zich ervan bewust dat als hij zijn familie niet had, hij ook op straat zou leven. De straat is niet voor de mens, verteld hij, maar als mijn familie niet zo goed voor me was of ik hen niet had, zou ik ook op straat leven. 

Het is inmiddels al bijna half 10 als we naar de auto lopen. Een paar keer schrik ik op samen met Raquel van de ratten die oversteken of bij de goot rondrazen. De straat is niet voor de mens. Zeker niet, stel je voor dat je hier moet slapen. En koud is het ook, deze avond droeg ik 3 vesten over elkaar. We bidden voor deze mensen, voor een beter toekomst voor hen en bidden dat als wij hoe dan ook tot help kunnen zijn dat God ons daarin help. Zo hopen we binnenkort op visite te gaan bij deze Peruaanse man om te kijken hoe we hem kunnen helpen, bijvoorbeeld om uit te zoeken hoe hij toch zijn 'werkkaart' kan vernieuwen. Bedankt een ieder van jullie die door middel van gebed en financiële giften onderdeel zijn van dit werk.