Het gaat niet altijd zoals gehoopt

Er gaat een teleurstelling door me heen. Van een afstand zie ik haar aankomen lopen in haar roze jas. Vijf dagen lang was ze bij ons op het kamp voor vrouwen die op straat leven. Tijdens die dagen werd ze geraakt door Gods liefde. We voerden diepe gesprekken, en ze sprak de wens uit haar leven te veranderen. Ze wilde terug naar haar familie.

Op de laatste dag boden we aan haar daarheen te brengen. Maar ze hield voet bij stuk: “Nee, ik ga zelf wel met de bus.” We kregen haar niet overtuigd. En ergens vroeg ik me af: zal dit wel goed gaan? Zal ze écht teruggaan naar haar familie? En hoe zouden zij reageren, zouden ze haar weer accepteren?

Wat er die middag na het kamp gebeurde, weten we niet. Ging ze daadwerkelijk met de bus naar huis? Of keerde ze meteen terug naar de straat? Toen we haar tijdens onze wekelijkse outreach weer tegenkwamen, was ze terug in haar oude omgeving, onder invloed, en niet alleen. Ze liet niet veel los, begrijpelijk ook.

Vijf dagen lang heeft ze mogen proeven van een ander leven: zonder straat, zonder drugs, zonder alcohol, zonder de angst om te gaan slapen. Maar het lukte haar niet om die keuze vast te houden. Helaas. Het blijft een zware strijd, een leven van verslaving en straat achter je laten.

Ook met dit soort teleurstellingen worden we in ons werk geconfronteerd. We zouden het graag anders zien. En toch laten we ons er niet door weerhouden om te blijven doen waarvoor God ons geroepen heeft. Om op zoek te gaan naar diegene die echt wil veranderen, om te bemoedigen, het evangelie te delen en als het kan een helpende hand aan te bieden. 

Een ontmoeting die levens verandert

Een tijdje geleden begon God heel specifiek tot mij te spreken over vrouwen die op straat leven, en over hoe zwaar zij lijden in vergelijking met mannen in dezelfde situatie. Op een dag ontstond het idee om een speciaal kamp te organiseren voor deze vrouwen: vijf dagen waarin ze samen konden zijn met andere vrouwen en de waarheid van Gods liefde zouden horen en ervaren.

Dankzij bijzondere giften voor voedsel, toiletartikelen en kleding konden we dit plan uitvoeren. Van 5 tot 9 augustus vond het kamp plaats. Op de afgesproken tijd stond er echter niemand bij Casa Resgate—iets waar we ons al een beetje op hadden voorbereid. We weten namelijk hoe moeilijk het voor deze vrouwen is om los te komen uit hun situatie, en hoe emoties van het moment vaak meespelen bij het nemen van beslissingen. Daarom besloten we hen zelf op straat op te zoeken.

We vonden enkele vrouwen die eerder hadden gezegd dat ze mee wilden. Twee van hen besloten direct mee te gaan. De anderen konden we niet overtuigen, maar door die gesprekken gingen wél twee andere vrouwen met ons mee. Zo begonnen we met vier vrouwen. De volgende dag sloot er nog één aan, waardoor we in totaal vijf deelnemers hadden. Twee van hen verbleven officieel in een daklozenhostel, maar waren toch vaak op straat te vinden. Helaas besloot één van de vrouwen het kamp vroegtijdig te verlaten; de aantrekkingskracht van het oude leven op straat was te groot.

Nu, een paar dagen later, kijken we terug op een bijzondere tijd van herstel, bemoediging en ontmoetingen met God. De vrouwen werden diep geraakt door Zijn liefde en kregen praktische handvatten om hun leven een nieuwe richting te geven. De aanwezigheid van een therapeut bleek daarbij een grote zegen.

De twee vrouwen uit het hostel keerden terug naar hun verblijf, één ging terug naar haar familie, en de vierde gaan we intens verder begeleiden. We zijn God dankbaar voor alles wat Hij heeft gedaan in deze dagen. We beseffen dat het niet om aantallen gaat: als er al maar één vrouw is die herstelt, opnieuw leert dromen en haar leven met God gaat leven, is dat het allemaal waard.

Juist met een kleine groep kun je echt de tijd nemen om naar hun verhalen te luisteren, hen persoonlijk te leren kennen en samen te ontdekken wat zij nodig hebben. Ik droom nu al over een volgende editie—al willen we het geen ‘kamp’ meer noemen, maar een Ontmoeting met God. Want we weten: een echte ontmoeting met Hem verandert levens.

Een gesprek van hoop

Het stadsdeel Serra in Belo Horizonte is misschien wel de buurt met de grootste diversiteit aan mensen die we in ons werk vanuit Jeugd met een Opdracht Belo Horizonte tegenkomen. In deze wijk staat ons wijkcentrum Casa Luzeiro, een centrum dat uw gebed hard nodig heeft. Op een maandagmiddag kijk ik (Geú) naar de jongens van de groep die in het centrum bijeenkomt, vijftien jongens, kinderen, tieners. Ik kijk hoe ze met elkaar omgaan tijdens een moment van ontspanning.

Ik vang hun gesprekken op en krijg zo een glimp te zien van de werkelijkheid waar zij in leven. Deze kinderen leven in situaties die ik absoluut niet mee zou willen maken.

Terwijl de kinderen zich vermaken in het zwembad, zijn de tieners en jongvolwassenen aan het voetballen. Al snel vragen de kinderen me ook in het water te komen. Ik twijfel want het water is best wel koud. Al snel gaat één van de jongens naast me op de rand van het zwembad zitten.

Breno (niet zijn echte naam) wil even kletsen en daar ben ik wel voor in de stemming. Breno vraagt me naar mijn jeugd, wat ik bijvoorbeeld had willen worden als ik groot zou zijn. “Ik wilde graag mensen helpen en ook andere plekken zien,” zeg ik. Hij vindt dat wel cool. Ik vraag hem wat hij dan wil worden als hij volwassen is. Wat daarop volgt, raakt mij diep. Breno vertelt me dat hij voetballer wil worden, om zo zijn oma en ouders te kunnen helpen.

Ik vraag of ze allemaal samen in één huis wonen, dat gebeurt namelijk regelmatig in onze wijk. Hij vertelt dat hij bij zijn oma woont en zegt dat zijn ouders gescheiden zijn. Aan zijn stem hoor ik hoe ontevreden hij is met de realiteit waarin hij leeft.

Ik leg hem uit hoe hij zich kan voorbereiden op een carrière als voetballer en zeg dat ik ook het water in ga. Hij biedt meteen aan om mijn bril bij mijn schoenen te leggen en duikt zelf ook weer in het water.

Net als Breno dromen veel kinderen van een succesvolle loopbaan waardoor ze hun dierbaren financieel kunnen helpen. De realiteit in onze wijk is, dat sommigen uiteindelijk voor het snelle geld van de drugshandel gaan om op die manier hun familie te ondersteunen.

Willen jullie bidden dat het Woord van God, dat elke dag in de jongensgroep wordt verkondigd, vruchtbare bodem mag vinden in ieders leven? Zodat ze op zullen groeien met de wens om een verschil te maken, waar ze ook wonen. Bid ook dat meer mensen met een aan God toegewijd hart naar onze zendingsbasis komen om zich bij ons team aan te sluiten en de kinderen, tieners en jongeren in de wijk beter te dienen.

God geeft om Ricardo

Op een avond, tijdens onze outreach naar daklozen, treffen we Ricardo* aan. Hij zit op de grond met zijn been in het verband. We raken met hem aan de praat en tijdens het gesprek vraagt hij of we zijn familie willen bellen. Hij vertelt ons dat zijn familie hem gisteren niet uit het ziekenhuis heeft opgehaald zoals was afgesproken. Hij is toen de straat maar opgegaan en heeft hij daar de nacht doorgebracht.

Hij zegt dat hij de eerste nacht op een stuk karton heeft geslapen met een ander stuk karton over zich heen als ‘deken’. Omdat hij verwachtte niet meer terug te kunnen keren naar zijn familie, heeft hij zich vandaag maar bij de daklozen bij het busstation gevoegd.

Hij geeft ons de contactgegevens van iemand van zijn familie en we sturen hen meteen een WhatsApp-bericht om te kijken wat we voor Ricardo kunnen doen. Al snel begrijpen we dat Ricardo en zijn familie elkaar gisteren zijn misgelopen bij het ziekenhuis toen hij ontslagen werd. We besluiten Ricardo te helpen en zijn buskaartje te betalen.

Hij is super dankbaar. Hij is er namelijk van overtuigd dat God ons naar hem toe heeft gestuurd Hij zegt dat hij zelfs had overwogen zelfmoord te plegen, omdat hij er even geen gat meer in zag. Maar juist op dat moment kwam een dronken man naar hem toe en zei tegen hem: “God houdt van jou”. Dat weerhield hem ervan zelfmoord te plegen. Met onze komst, beseft hij dat God inderdaad om hem geeft en een plan met zijn leven heeft.

Ricardo is een van de velen die op straat heeft geleefd en worstelt met depressies. Hij is een van velen die soms, om wat voor reden dan ook, op straat belanden in Belo Horizonte. Wij willen een licht zijn voor deze mensen. We willen hen Gods woord brengen en hen helpen waar we kunnen. We vragen om uw gebed, dat mensen verslavingen overwinnen en in afhankelijkheid van God gaan leven.

Very sad

Vandaag ben ik ‘very sad’ (heel verdrietig), zei Marcelo (niet zijn echte naam) toen ik met hem sprak tijdens de Engelse les in de jeugdgevangenis. Icaro, die ons begeleidt in de lessen, had me al voor aanvang van de les verteld dat Marcelo mee zou doen aan de Engelse les, maar dat hij waarschijnlijk niet zo best in zijn vel zou zitten, omdat een familielid overleden was. Door het bestuur van de gevangenis was besloten dat hij niet naar de begrafenis mocht omdat het geen familielid was waar hij veel contact mee had.

Marcelo vertelde me dat een neef van hem overleden was, en dat hij daarom erg verdrietig was. ‘Mijn neef was als een vader voor mij, want ik ken geen echte vader’, vertelde hij me. ‘En hij zat niet eens in de criminaliteit, en toch is hij nu al overleden’, voegde hij eraan toe, met een zekere droefheid en woede in zijn ogen.

‘Very sad’ (heel verdrietig), deze woorden gebruikte Marcelo om uit te drukken hoe hij zich op dat moment voelde. Deze woorden had hij geleerd in de eerste lessen van onze cursus. In de andere lessen gebruikte hij altijd ‘angry’ (boos). ‘I am angry’ (Ik ben boos) was altijd zijn antwoord op de vraag: ‘How are you?’ (Hoe gaat het?). Marcelo wilde in de eerste les weten wat haat in het Engels was. Ik heb veel haat in mijn leven, zei hij.

We geven Engelse les aan jongens zoals hen, tussen de 15 en 18 jaar oud. Ze zitten vast in de jeugdgevangenis vanwege de criminele daden die ze hebben gepleegd. Velen van hen zijn geboren in een criminele omgeving en het is moeilijk voor hen om daaruit te komen, velen zitten in bendes. 

Wij geloven in hen, in hun potentieel, en we willen hen Gods liefde laten zien. Aan het einde van de les krijgen we de gelegenheid om uit de Bijbel te delen. De jongens toonden veel interesse in het verhaal van Mozes, dat God Mozes riep, ook al had hij, in het verleden, een Egyptenaar gedood. We willen laten zien dat God er ook voor hen is, dat levensverandering mogelijk is. Het is misschien niet makkelijk, maar met God is het mogelijk. Bidden jullie mee zodat deze jongens de echte Jezus vinden die levens kan veranderen?

'Als ik nu kan gaan, ga ik...'

 'Als ik nu kan gaan, ga ik...' Dat waren de eerste woorden van het antwoord van deze jonge man in het gele t-shirt, toen we hem donderdagochtend vroegen of hij zijn leven echt zou veranderen en naar een afklickkliniek zou gaan. 

Dinsdagavond waren we hem al tegengekomen op straat en hadden we een hele tijd met hem gesproken. Van te voren tijdens onze gebedstijd hadden we begrepen dat God iemand op ons pad zou sturen die erg teleurgesteld zou zijn in de kerk. Iemand die die pijn achter zich zou moeten laten en dan zijn leven zou kunnen veranderen. Toen we even in gesprek waren met deze jonge man, begrepen we dat dit 'woord van wijsheid' waarschijnlijk voor hem bedoeld was. We confronteerden hem met zijn gedrag en hij besloot die avond zijn leven opnieuw aan Jezus te geven en te willen gaan voor verandering. 

We spraken met hem af dat hij de volgende dag naar de dokterspost zou gaan. Om wat basistesten te doen die ze vaak vragen bij aankomst in een afkickkliniek. Dan zou hij donderdagochtend om 8 uur bij Casa Resgate komen en zouden we kijken in welke afkickkliniek er plek zou zijn. 

Donderdagochtend 8 uur kwam hij niet opdagen, ook om 10 uur was hij er nog niet. We besloten terug te gaan naar de plek waar we dinsdagavond geweest waren. Hij was namelijk niet de enige die dinsdagavond had besloten zijn leven te veranderen, we verwachtte 5 mensen die ochtend, om te kijken voor afkickklinieken, maar niemand van die 5 was gekomen...

We kwamen aan op de plek van dinsdagavond en zagen Flavio* al snel, hij kwam naar ons toe. We vroegen hem waarom hij niet was gekomen. Of hij van gedachten was veranderd. 'Ik heb de testen niet gedaan bij de dokter, want is was gisteren ziek, ik heb bijna de hele dag hier gelegen. Ik was echt ziek.' Was zijn antwoord. 'Maar wil je nog steeds je leven echt veranderen, wil je naar een kliniek?' vroegen we hem? Hij dacht even nu. 'Ik zal eerlijk zijn' zei hij, 'als ik nu kan gaan, ga ik, maar hoe ik er morgen over denk weet ik niet.'

'Dan gaan we nu!' zei Charles (mijn collega), en daar gingen we! Diezelfde avond nog was alles geregeld en kwam hij aan op de afkickboerderij. Hij bedankte ons hartelijk voor de aandacht die we hem hadden gegeven en dat we hem hadden geholpen om in de kliniek te komen. We bidden dat hij de 9 maanden zal volmaken en dat hij zijn leven weer mag gaan leven tot eer van God. Bidt u ook mee?

Actiedag voor Geu en Gerdien bij ijsboerderij IJscowd in Hattem

Op zaterdag 21 juni 2025 van 11:00 uur tot 15:00 uur zal er een actiedag georganiseerd worden bij ijsboerderij IJscowd aan de Hilsdijk 100 te Hattem. De opbrengst van deze actiedag zal gaan naar de aanschaf van een auto voor Geú en Gerdien (Slijkhuis) da Costa, die fulltime als vrijwilligers werken bij Jeugd met een Opdracht in Belo Horizonte, Brazilië.

Geú en Gerdien trainen onder andere de nieuwe generatie zendingswerkers en werken onder de daklozen in de Braziliaanse miljoenenstad Belo Horizonte. Medewerkers van Jeugd met een Opdracht ontvangen geen salaris, zij zorgen voor een eigen achterban van supporters die hun werk ondersteunen middels giften. Geú en Gerdien hebben de droom om een auto aan te schaffen. Ze zijn nu afhankelijk van het openbaar vervoer. Reizen met het openbaar vervoer in Brazilië is tijdrovend, waardoor het lastig is om naar afspraken te komen. Ook fietsen is geen optie in de heuvelachtige stad Belo Horizonte, dat is zelfs gevaarlijk. Aangezien Geú en Gerdien verlangen om in de toekomst gezinsuitbreiding te hebben is een auto zeker geen overbodige luxe.     

Helpt u mee deze droom te verwezenlijken? Dat kan door deel te nemen aan de actiedag bij ijsboerderij IJscowd. Met de aankoop van een strippenkaart kunnen er verschillende activiteiten gedaan worden tijdens deze dag. Er zijn activiteiten voor jong en oud. Zo wordt er bijvoorbeeld een speurtocht en bingo georganiseerd, zijn er prijsvragen, kan er gevoetbald worden in een pannakooi, is er een kleurplatenwedstrijd en kan er genoten worden van Braziliaanse truffels, pannenkoeken, hamburgers, gehaktballen en nog veel meer! Kom gezellig langs met de hele familie en steun op die manier het werk van Geú en Gerdien in Brazilië.

Opzoek naar Zacheüs

Elke dinsdagavond gaan we de straat op, ons werk onder de daklozen. Dit jaar liet God ons zien dat we opzoek mogen gaan naar de 'Zacheüsen'. Zacheüs was opzoek naar Jezus, de Bijbel vertelt ons dat hij Jezus wilde zien om te weten te komen wat voor iemand Jezus was. En terwijl Zacheüs dat verlangen had, zag Jezus hem en riep hem om uit de boom te komen, om die dag in Zacheüs zijn huis te verblijven. En dat loopt uit op een transformatie in het leven van Zacheüs. 

Elke dinsdagavond voordat we de straat op gaan hebben we een tijd van gebed, waarin we God specifiek vragen wat Hij op zijn hart heeft voor ons die avond. Afgelopen dinsdag kregen we verschillende indrukken, onder anderen: Marlene, Rua Sapucaí, viaduct Santa Tereza, een vrouw die misschien niet dakloos zou zijn, depressie, poging tot zelfmoord die middag, en we kregen bemoedigende teksten om te delen. Zo gingen we de straat op, met deze indrukken in ons hoofd. 

Vlakbij het viaduct zat een vrouw in gezelschap van twee mannen, een deel van ons team was er al voorbij gelopen, totdat Charles de laatste van onze groep hen aansprak. De vrouw uit het gezelschap heete niet Marlene, maar Maristane, toch hadden we meteen het gevoel dat dit misschien de vrouw zou zijn die God op het oog had voor ons die avond. We merkten al snel dat depressie speelde in haar leven, het leven op straat dat al 3 jaar gaande was, lag haar zwaar. "Misschien is het iets heel geks wat we nu gaan vragen, maar heb jij vandaag aan zelfmoord gedacht? Misschien zelfs geprobeerd zelfmoord te plegen vandaag?" Vroegen we haar. Ze keek ons verschrikt aan, er ontstonden tranen in haar ooghoeken. En langzaam en vertwijfeld sprak ze uit: "Hoe weten jullie dat?" 

We vertelden haar over onze gebedstijd voordat we de straat opgingen, de indrukken die we hadden gekregen en lieten haar onze aantekeningen zien. We deelden met haar de tekst die we gekregen hadden. We baden voor haar, bemoedigende haar, vertelde dat God met haar is, dat Hij haar ziet, Hij weet wat ze doorgaat en dat ze een geliefde dochter van Hem is. Ze was duidelijk geraakt en kreeg weer moed om de straat echt achter haar te laten, omdat samen met God aan te gaan. Samen met haar vriend hadden ze al de eerste stappen gezet om de straat achter hen te laten. Ze kregen weer volle moed om daar echt achteraan te gaan en het er niet bij te laten zitten. We vroegen haar ook naar haar familie, spraken over vergeving en over het herstellen van relaties.

We waren verheugd om te zien hoe God ons naar deze specifieke vrouw had geleid. Wat is het een avontuur als we zo steeds meer mogen leren over het verstaan van Zijn stem en Zijn handen en voeten mogen zijn.

Toen Hij de menigte zag

''Toen Hij de menigte zag, was Hij innerlijk met ontferming bewogen over hen, omdat zij vermoeid en verstrooid waren, zoals schapen die geen herder hebben.'' Mat. 9:36

Dit is de tekst uit Mattheüs 9 vers 36, Jezus die innerlijk met ontferming bewogen was over de menigte. Een vermoeide, verstrooide menigte, zoals schapen zonder herder. Deze dagen lijk ik (Gerdien) me te kunnen indenken hoe Jezus zich voelde. We leven in een hele andere tijd dan toen Jezus fysiek op aarde wandelde. Maar ik beeld me in hoe Jezus zou reageren op de menigte die ik voor me zie, de menigte die Carnaval viert in Belo Horizonte. Mijn hart huilt, te zien hoe de menigte zich kleedt, hoe de menigte op zoek is naar vreugde in alcohol, in seksuele relaties zonder voorwaarden. Hoe de menigte, voor mij voelt, als schapen zonder herder, verdwaald in wat de wereld lijkt te verkopen als vreugde.

Wij, als Jeugd met een Opdracht Belo Horizonte, mochten deze 4 dagen van Carnaval uitreiken naar mensen uit deze menigte die open stonden voor een gesprek. Vele gesprekken zijn gevoerd, we mochten delen over de liefde van Jezus, delen over een nieuw begin met Hem, zonder te oordelen, maar in liefde uit te reiken. Daarnaast zongen en dansten we op onze Christelijke muziek en trokken de aandacht met onze optredens. Een flink aantal van de mensen die we bereikten, was echt geraakt, geconfronteerd met het leven dat ze nu leven en mochten terugkeren naar Jezus. 

Bepaalde mensen kwamen vanzelf naar ons toe, nadat ze lazen wat er op onze t-shirts stond. "Jezus is onze vreugde." Voor velen was dat een confronterende boodschap, we spraken met verschillende mensen die al leiderschapsposities in kerken hadden gehad, mensen die een voorbeeld waren in hun kerk, maar waren gegrepen door de wereldse begeerten en waren afgedwaald. Velen van hen namen de uitnodiging aan om het weer goed te maken met Hem, om weer samen met Hem het leven door te gaan, om weer terug te keren naar de kerk. Sommigen sloegen de uitnodiging af en zeiden zinnen als: "Ik weet dat God, Jezus, bestaat, maar ik wil niet met hem 'spelen', ik kan Jezus nu niet aannemen, want ik weet dat ik morgen weer overvloedig ga drinken." Anderen zagen onze t-shirts en waren duidelijk niet blij met onze aanwezigheid. We werden een aantal keren uitgescholden, in onze gebeden zegenden we hen en lieten ons niet stoppen. Was dat ook niet wat Jezus deed? Iemand anders toonde zoveel respect dat alle drugs en een groot mes uit de kleding werd gehaald voordat er gebeden kon worden.

 

Juist in deze menigte willen we ons, als Christenen, laten zien. Op bepaalde dagen vormden we een grotere groep met verschillende kerken die zich ook geroepen voelden om Jezus zijn aanwezigheid te laten zien tijdens Carnaval. We willen laten zien dat er een andere vreugde bestaat, die echt innerlijke vrede kan geven. Een vreugde en vrede die dieper gaat dan onze omstandigheden. Een vreugde en vrede door te weten dat Jezus met ons is in alles. Dat als we ons leven aan Jezus geven, ons leven niet eindigt, maar dat ons een eeuwig leven te wachten staat met Hem. Is dat niet de opdracht die wij van Hem kregen om te delen? In liefde aanreiken wie God, wie Jezus voor ons wil zijn en het Goede Nieuws bekend te maken. Dat Jezus is gestorven voor onze zonden en de weg om bij Hem te komen vrij is.

Familie op bezoek

Een terugblik op de afgelopen 3 weken. Mijn ouders en Jenneke bij ons op bezoek! Wat hebben we het fijn samen gehad. Er werd geklust op de basis. We zijn naar de watervallen geweest. We vierden Geú zijn verjaardag (en de mijne zelfs ook ;-)). Hebben veel regen gezien de eerste week, maar vooral ook zon daarna. We genoten van ijs wat je zelf mag scheppen, dronken 'vitamine'en aten 'pastel'. Speelden spelletjes en bovenal genoten we van het dichtbij elkaar zijn. We kijken terug op 3 mooie weken samen! Dankbaar!