Realiteit

We hoopten deze twee jonge mannen vandaag naar een herstelhuis te brengen. Gisteravond baden we in het bijzonder om diegenen te ontmoeten die echt wilden veranderen en onze hulp nodig zouden hebben. We kwamen deze twee mannen tegen op een plek waar we normaal gesproken niet standaard komen en dat moest zo zijn. Ze hadden het, tot op het moment dat wij kwamen, gehad over hoe het met hen verder moest en tot God uitgeroepen. Hun verhalen grepen me aan, ze hebben een geschiedenis van afkickhuizen, de één ging al naar 7 huizen de ander naar 3. Deze huizen lieten ze met een paar dagen of weken alweer de straat op gaan om dingen te verkopen, zodat ze geld inbrengen voor hun eigen proces en de kosten van het eten etc. te vergoeden. Aan de ene kant begrijpelijk er moet geld zijn om eten te kunnen kopen etc., maar hoe kan je iemand die verslaafd was al na een paar dagen of weken de straat opsturen met geld? Dat ging bij deze jonge mannen dus ook niet goed. De één brak gisteren meteen in tranen uit naar het horen hoe wij ze zouden kunnen helpen, de ander ook enorm dankbaar en vol moed dat dit dan nu echt zijn ommekeer zou zijn.

Vanochtend gingen we het gesprek met hen aan, kijkend of ze echt bereidt waren deze stap te gaan zetten, ze wilden beide. Omdat ons team op dit moment erg klein is moesten we ze alleen op pad sturen om een document te regelen, wij hadden nog een andere afspraak staan. Om 3 uur zouden we elkaar ontmoeten en zouden we ze wegbrengen. Helaas besloot één van hen om af te haken en toch niet de keuze willen maken om naar een herstelhuis te gaan. De ander, inmiddels wel dronken, stond nog zeer vast met zijn besluit. Hij komt uit Rio de Janeiro, naar Belo gekomen om hier naar een afkickhuis te gaan, maar weer te snel de straat opgestuurd met geld en zodoende weer op straat terecht gekomen. 3 dagen was hij nu op straat, zijn familie niet eens op de hoogte dat hij weg uit het afkickhuis was.

Met de hulp van God kan deze jonge man veranderen! Het geloof heeft hij, bid mee dat hij dat geloof vast zal houden en de juiste keuzes zal blijven maken. Bid ook voor deze andere man, ik had ze zo graag allebei die kant op zien gaan...

Een harde strijd

Gisteravond spraken we met Erica, 29 jaar, al 10 jaar op straat, 10 jaar een strijd van de straat verlaten en weer terug de straat op. Ze heeft een zoon, de tranen springen in haar ogen als ze verteld dat haar zoon 14 jaar is. Ze heeft geen contact met hem, hij woont bij zijn vader. Zelf is Erica een tijdje geleden gediagnosticeerd met Diabetes type 1, 3 keer per dag moet ze insuline spuiten. Maar hoe doe je dat als je op straat leeft? De insuline kan ze krijgen, maar een koelkast om het in te bewaren? Die heb je niet als je op straat leeft. En dus spuit ze bijna niet. Haar zus 2 jaar geleden overleden, zonder dat ze wisten overleed zij aan Diabetes type 1. Erica weet wat ook haar op deze manier kan overkomen. Wil ze veranderen, wil ze hulp ontvangen? Ze omschrijft het zelf als volgt, uitbeeldend met haar benen, ik sta zo, met één been hier klaar om een stap te zetten, maar de andere been hier, vast, zonder de moed om te veranderen. Ik wil wel, maar ik heb geen moed. Bid mee voor moed voor Erica om los te laten waar ze aan vast zit.

Willen veranderen!

Eergisteravond rond 10 uur bracht Geú me naar huis, we hadden gevierd dat we 11 maanden een relatie hadden. Toen we de hoek om kwamen en onze straat inliepen zagen we dat er iemand voor ons gebouw lag te slapen. Opzicht niet iets waar we heel erg van opkijken, er zijn helaas veel mensen die hier op straat slapen. Maar het bleek dat deze man niet maar zo deze plek uitgekozen had. Hij wilde veranderen en daarom de volgende dag ons om hulp vragen. Gisterochtend vroeg kwam er nog een man naar ons huis, het adres gekregen van één van onze medewerkers. Beide mannen willen hun leven veranderen, de drugs en alles wat daar bij komt kijken achter zich laten. Bid mee voor deze twee mannen dat ze de 9 maanden zullen volhouden, maar belangrijker nog dat ze een ontmoeting mogen hebben met onze Vader.

Straataanpak

Gisteravond zijn we weer de straat op geweest, naar een plek waar in de avond eten wordt uitgedeeld. Het was weer een bijzondere avond, van te voren weet je nooit hoe de avond zal verlopen. We vragen leiding van God en hopen een licht te mogen zijn voor de mensen die we ontmoeten. De avond begon met een jonge man die kermend van de pijn op de grond lag, zijn knie deed zo'n pijn. Eromheen twee tieners die er een beetje moedeloos omheen stonden, niet echt wetend wat te doen. We kwamen in gesprek, probeerden erachter te komen wat er gebeurd was en mochten voor hen bidden. Naar het ziekenhuis wilde hij niet, hij kreeg nog meer pilletjes toegereikt en uiteindelijk ging hij ondersteund door 2 vrienden op weg naar de plek waar ze 's nachts slapen. 

Daarna had een ieder van ons verschillende gesprekken met verschillende mensen. Zoals ik al vertelde we waren op een plek waar veel eten uitgedeeld wordt. Deze mensen zijn vaak van kerken of delen vanuit eigen motief met de mensen die op straat leven. Iets wat op dit moment echt nodig lijkt te zijn. De mensen komen met volle auto's, delen eten, dekens of kleren uit en gaan weer. Begrijp me goed, niks verkeerd aan en ik wil ook niet zeggen dat ons werk beter is, maar wat we merken is dat deze mensen willen praten. Gezien worden, iemand die niet alleen komt om te geven, want die komen er op dit moment heel veel. De mensen kunnen kiezen als ze de eerste soep die uitgedeeld worden niet zo lekker vinden, dan kan je wachten op de volgende auto die komt en kijken of dat eten je beter bevalt. Wat deze mensen weinig tot niet krijgen, is iemand die naar ze luistert, die komt op de mens die ze zijn te zien. Die komt om hun verhaal te horen. Veel van deze mensen worden de hele dag niet aangekeken door voorbijgangers, laat staan dat er met hen gesproken wordt. En zo hoorden we verschillende verhalen, mochten we een luisterend oor zijn, voor hen bidden en een Woord van hoop brengen. Op de foto zie je een man waarmee ik in gesprek was, al 11 jaar in Brazilië, hij komt uit Peru. Altijd hier gewerkt, vooral in hotels. Hij had zelfs een hoge positie als leiding in een hotel. Maar 3 jaar geleden verloor hij zijn baan en sindsdien is het hem niet gelukt een baan te vinden. In Brazilië heb je een 'werkkaart' nodig om een baan te vinden, die kaart is relatief makkelijk aan te vragen en voor Brazilianen verloopt die niet, maar buitenlanders moeten die om de zoveel tijd vernieuwen. Zijn kaart is nu verlopen en door Corona zijn volgens hem de locaties niet open om zijn kaart te vernieuwen. Hij komt naar deze plek om eten te halen, want hier is eten gratis en hij moet rondkomen van het minimum. Hij heeft een plek waar hij woont, zijn familie uit Peru helpt hem met het betalen van de huur, door geld naar hem te sturen. Hij is zich ervan bewust dat als hij zijn familie niet had, hij ook op straat zou leven. De straat is niet voor de mens, verteld hij, maar als mijn familie niet zo goed voor me was of ik hen niet had, zou ik ook op straat leven. 

Het is inmiddels al bijna half 10 als we naar de auto lopen. Een paar keer schrik ik op samen met Raquel van de ratten die oversteken of bij de goot rondrazen. De straat is niet voor de mens. Zeker niet, stel je voor dat je hier moet slapen. En koud is het ook, deze avond droeg ik 3 vesten over elkaar. We bidden voor deze mensen, voor een beter toekomst voor hen en bidden dat als wij hoe dan ook tot help kunnen zijn dat God ons daarin help. Zo hopen we binnenkort op visite te gaan bij deze Peruaanse man om te kijken hoe we hem kunnen helpen, bijvoorbeeld om uit te zoeken hoe hij toch zijn 'werkkaart' kan vernieuwen. Bedankt een ieder van jullie die door middel van gebed en financiële giften onderdeel zijn van dit werk.