Het contrast in ons werk

De vakantie is inmiddels weer voorbij en ook het bezoek (m'n zusje en tante) dat ik had, is weer terug in Nederland. En we zijn inmiddels weer begonnen met ons programma.

Tijdens de vakantie kregen we helaas het verdrietige nieuws dat Jacques, 'één van onze jongens' van de straat, waar we veel contact mee hadden, helaas is overleden aan een overdosis aan drugs. Afgelopen oktober ging hij nog mee met ons op kamp. Ik herinner me nog goed hoe Jacques echt probeerde aandachtig te luisteren naar alles wat op het kamp gezegd werd. Ik zie hem nog zo zitten, vooraan op de voorste rij, proberend zijn afkickverschijnselen onder controle te houden, proberend niet in slaap te vallen. Ook herinner ik me nog goed wat één van onze vrijwilligers deelde. Met tranen rollend over haar wangen, zei ze: ''Ik wil niemand van jullie verliezen aan het geweld van de straat of aan de drugs. Pak alsjeblieft deze kans om je leven te veranderen.'' Die overdenking raakte veel mensen. Heeft het Jacques geraakt op dat moment? Ik weet het niet? Heeft hij stappen proberen te zetten? Misschien wel, misschien heb ik het niet gezien, maar daarover oordelen kan ik ook niet. En wat ik weet is dat het vaak heel moeilijk is die stap naar verandering te zetten. Deze jongeren zijn, ja ook vaak dader van allerlei dingen, maar ze zijn ook slachtoffer en misschien wel in eerste instantie slachtoffer. Ze hebben van alles in hun leven meegemaakt, niet dat ik daardoor hun keuzes goed praat, maar begrijpen kan ik het wel. We hebben Jacques helaas verloren, dat is helaas de harde realiteit van ons werk. Ons werk gaat gepaard met tegenslagen, maar dat weerhoudt ons er niet van vol te houden in wat we kunnen doen.

Jacques

En dan terugdenkend aan het kamp en aan dit verhaal van Jacques, komt ook Caio* bij mij in gedachten naar boven. Afgelopen vakantie heb ik hem een paar keer gesproken, niet heel diep, want dat laat mijn Portugees nog niet toe, maar ik begreep wat hij nodig had toen hij aan onze deur kwam. Hij kwam voor zijn documenten, (die kunnen we bewaren voor de mensen die op straat leven, zodat ze die niet (nogmaals) verliezen). Caio ging na ons kamp naar een 'recovery home', hij besloot dat hij wilde veranderen. Een echt goed Nederlands woord voor zo'n 'huis' is er denk ik niet. Een afkickkliniek komt misschien dichtbij zou je denken, maar zo professioneel als in Nederland is dat hier zeker niet. Maar het houdt in dat je daar heengaat om van de drugs af te komen, structuur te krijgen en je voor te bereiden op het leven als je daar weer vandaan gaat. Voor sommige mensen werkt dit, zij maken het af en beginnen daarna een ander leven. Anderen houden het niet vol of vertrekken om verschillende redenen. Caio zat niet lang in het 'recovery home', meestal is dat geen goed teken. Maar voor Caio ging dat anders. Afgelopen week sprak ik hem weer en toen kwam hij om al zijn documenten op te halen. Hij heeft inmiddels een kamer die hij huurt en een fulltime baan. Vol trots liet hij aan mij het bewijs zien dat hij zijn huur betaald en liet hij geld zijn wat hij op zak had. Hij zag er ook echt goed en gelukkig uit. Zo anders dan hoe ik hem voorheen kende! Bidden jullie mee voor Caio? Caio is eerder van de straat geweest, vond toen op straat een half opgerookt jointje en belande zo weer op straat. Hij had nu alweer drugs zien liggen, om zo op te rapen en te gebruiken, maar zei hij: ''Ik wil nu echt geen drugs meer, nooit meer. Nooit meer drugs!''. Laten we bidden dat die uitspraak echt waar mag zijn in zijn leven! Dat hij vol zal houden en een nieuw, ander leven mag leiden.

*Niet zijn echte naam.