Na één nacht weet Joana het zeker!

Joana*, als deze 20 jaar jonge vrouw ons Open Huis binnenstapt, heeft ze al een hoop ellende achter de rug. Deze jonge vrouw heeft een tijd geleden het huis van haar moeder verlaten. Haar moeder gebruikt in de weekenden drugs en nodigt dan allerlei mannen uit in huis voor feesten, daar kunnen de heren hun handen vaak niet thuislaten.

Met zo'n thuissituatie is Joana al jong begonnen met het gebruiken van drugs. Al twee keer is ze door verschillende instanties geholpen om te proberen at te kicken,  maar ze is daarna weer bij haar moeder ingetrokken. Maar met die mannen die over de vloer komen, voelt ze zich niet veilig, ze voelt onbeschermd door haar moeder. Ze verlaat het huis.

In het tegenstelling tot haar moeder lukt het Joana niet om alleen in de weekenden drugs te gebruiken. Op straat, waar ze de drugs koopt, leert ze een ‘vriend’ kennen. Om telkens weer aan drugs te komen trekt ze bij deze ‘vriend’ in.  Al snel komt ze er achter dat deze ‘vriend’ haar misbruikt en haar dingen laat doen die ze niet wil.

Ze vlucht weer, een andere optie dan de straat ziet ze op dat moment niet. Maar de straat is niet wat ze ten diepste wilde en ze vindt het vreselijk, na één nacht weet ze dat al zeker! Ze had eerder in een afkickkliniek gehoord van Casa Resgate en de enige uitweg die ze ziet, is hulp krijgen van Resgate. Ze heeft echter geen idee waar dat huis zich bevindt. Ze vraagt andere daklozen of die het kennen en nog dezelfde dag komt ze bij ons terecht, tijdens het Open Huis.

Een plek in een afkickkliniek vinden voor een vrouw duurt vaak langer dan voor een man. We laten haar die week steeds weer terugkomen. Om te zien of ze echt van de straat wil en om haar te vertellen hoe het proces van het vinden van een afkickkliniek er voor staat. Op donderdag merken we dat ze er echt doorheen zit. Ze is zo moe, ze doet waarschijnlijk bijna geen oog dicht op straat en we voelen dat we haar bescherming moeten aanbieden. Ze blijft een paar nachten bij ons in huis om vervolgens op maandag bij een afkickkliniek terecht te kunnen.

De dagen bij ons brengt ze eigenlijk heel makkelijk door zonder drugs. We zien echt hoe God de weg met haar begonnen is en hoe God haar die dagen helpt. Op zondag gaat ze mee naar de kerk, ze wordt enorm aangegrepen door de preek. Ze besluit daarna tijdens een oproep om terug te keren naar God. Ze gaat naar voren en geeft haar leven weer helemaal aan God.

Joana heeft vier maanden doorgebracht in een afkickkliniek die we voor haar vonden, daarna hebben we haar overgeplaatst naar een kliniek waar ze eerder negen maanden had volgemaakt. Ze helpt nu in het reilen en zeilen van die kliniek en bemoedigt anderen vrouwen hetzelfde te doen als zij: hun leven compleet aan God te geven en te gaan voor de verandering die God verlangt in hun leven.

We bidden dat het leven van Joana vrucht zal blijven dragen en ze een zegen mag zijn voor de andere mensen in de kliniek en dat ze uit mag groeien tot een sterke vrouw die haar drugsverleden helemaal kan overwinnen met God aan haar zij. 

* Niet haar echte naam.

De verhalen wennen nooit

Ik heb al zoveel levensverhalen gehoord, maar elke keer raken ze me weer. Het verdriet wat mensen meegemaakt hebben in hun levens, meestal voor mij niet voor te stellen. Zo ook weer gisteravond, ik leerde N kennen. Al 17 jaar op straat en nog maar 29 jaar jong, vanaf haar 12e jaar al op straat. Ze verteld me dat haar moeder is overleden toen zij 7 jaar was, ze toen naar een weeshuis ging en daar gevlucht is toen ze 12 jaar was. Sinds die tijd is ze op straat. Ik kan me daar zo weinig bij voorstellen, ik zie het verdriet achter de grote glimlach die ze heeft. Ze geniet van de tijd die we samen hebben hier zittend op het stuk karton met een deken eroverheen. Dit is de plek waar zij 'slaapt'. ''Echt slapen doen we niet'' verteld ze me, '' 's nachts zoeken we altijd elkaar op, slapen we in groepen, er moet er altijd één wakker blijven om op te letten wat er om ons heen gebeurd''. Het raakt me weer, zo'n jong iemand nog, al zoveel meegemaakt en al 17 jaar op straat. Ik vraag of ze dromen heeft voor haar leven. ''Ja'' zegt ze, ''Ik zou heel graag van straat willen ik wil de drugs achter me laten, ik droom van een ander leven''. Ik vertel haar over Casa Resgate, ik vertel haar dat we het proces kunnen beginnen van een afkickkliniek. Ik nodig haar uit voor morgen, ons Open Huis. We kletsen nog wat verder, hebben een tijd samen, we leren elkaar beter kennen.  

Na ons straatwerk kom ik weer thuis, ik neem een warme douche en duik mijn bed in. Ik pak nog een extra fleecedeken omdat ik het wat koud heb. Ik lig op een matras in een bed, veilig naast Geú, een man die van mij houdt. Zo anders dan N. De verhalen wennen nooit, maar ik weet hoe ik dit in Gods handen mag geven, hoe deze verhalen me niet wakker hoeven te houden. Ik kan de wereld niet redden, alleen God kan levens echt veranderen. Ik mag een middel zijn in Gods handen, de keuze voor N om te veranderen kan ik niet maken. Ik bid nog een keer voor N, ik bid dat ze er morgen zal zijn bij ons Open Huis. 

Er is nog hoop!

''Volhouden! Er is nog hoop, in alle moeilijkheden, beperkingen, volhard! Er is nog hoop!’’ Zo sluit Samuel zijn getuigenis af. Samuel, nu 23 jaar oud, bekend bij het Casa Resgate-team, evenals zijn moeder. Samuel werd op straat geboren, het Casa Resgate-team heeft altijd hoop gezaaid in zijn leven, jaren en jaren van zaaien. Nu had het team tijdens het Casa Resgate-kamp het voorrecht om samen met Samuel te dienen. Het was heel indrukwekkend om hem te horen delen over wat God in zijn leven deed, met hen die nog op straat leven. Er is hoop!

‘In het begin liet ik de zaadjes die Casa Resgate plantte niet ontkiemen’, zegt Samuel, ‘maar ik bewaarde ze in mijn hart’. In al die jaren heb ik mijn moeder zien lijden. Ik had de hoop om mezelf en mijn moeder op een dag veranderd te zien, goed, sterk te zien. Ik besefte dat mijn moeder meer leed dan ik, omdat ze een vrouw is. Ze was verslaafd aan crack en dat maakte ik van dichtbij mee.’’

Samuel werd vader op straat. Tijdens de zwangerschap waren Samuel en de moeder van zijn dochter op straat. Zijn dochter is niet op straat geboren, maar wel opgegroeid op straat. Samuel zegt dat de mensen van Resgate vanaf het begin altijd volhardden en altijd hulp aanbaden om te veranderen. Beetje bij beetje begon hij het in zich op te nemen en in praktijk te brengen. Zijn dochter woonde bijna een jaar in Casa Resgate, haar ouders konden niet goed voor hun dochter zorgen. Even later vonden ze huisvesting, maar konden dat vanwege de drugs niet betalen en belandden weer op straat. Kort daarna vond de moeder een opvanghuis voor haar en haar dochter, Samuel bleef op straat en automatisch waren de moeder en zijn dochter veel op straat om Samuel te ontmoeten.

Samuel vervolgt: ‘‘Het brak echt mijn hart toen ik mijn dochter in die situatie zag. En ook mijn moeder in dezelfde situatie. Ik besloot in mezelf dat ik een stap vooruit ging zetten! Ik leerde een man kennen die Rodrigo heette, hij gaf me een helpende hand en zei: ‘Kom op, Samuel’. Ik had geen ervaring met een afkickkliniek, maar het zaadje dat daar in het begin was geplant begon vruchten af ​​te werpen. God altijd aan het werk in mijn hart: ‘Samuel, ga, ga vooruit!’ En ik ging naar een afkickkliniek. Ik liet mijn dochter achter bij haar moeder, in de situatie waarin zij zich bevonden. Ik liet mijn moeder achter in de situatie waarin zij verkeerde. Ik was de man van het gezin en ik heb ze achtergelaten. Ik heb zes maanden in het opvanghuis doorgebracht, zonder mijn moeder te zien, zonder mijn dochter te zien. Dit deed pijn, maar ik wist dat het deel uitmaakte van het proces. Ik onderwierp me. Vanaf het begin zeiden mensen: ‘Als jij gaat, verander je de geschiedenis van je familie!’ Het begon bij mij, bijna automatisch ging mijn moeder toen ook!’’

‘Er waren nog twee mensen op straat, mijn dochter en haar moeder. Ik behandelde mezelf eerst, zocht hulp en zocht daarna naar hen. De moeder van mijn dochter begon ook met een behandeling, we vormden weer een gezin, maar ze gaf dit proces op en keerde terug naar haar oude leven. Ik ging verder met mijn moeder. Maar ik kon het niet aanzien, ik was bang dat de moeder van mijn dochter weer terugkeerde naar het leven waar ze vandaan kwam en dat ze onze dochter meer wilde nemen. Mijn grootste angst was dat ik mijn dochter alles zou laten meemaken wat ik had meegemaakt. Ik bad tot God. God hoorde mij en vandaag de dag ben ik de verantwoordelijke voor mijn dochter! Haar moeder gaf het op en liet haar onder mijn verantwoordelijkheid achter. ''

‘’Mijn moeder maakte de behandeling af, ontmoette een man, zij zijn nu een jaar getrouwd. Waar mijn moeder een onderkomen op straat had, een tent, heeft mijn moeder vandaag de dag een appartement. En vandaag de dag begrijp ik, dat mijn grootste bediening, het dienen van mijn dochter is! Niet een afkickkliniek, niet op straat. Vandaag de dag is mijn totale focus, haar, daar moet ik mezelf behandelen. Zij geeft mij kracht, zodat ik vooruit kan!’’

Kamp en training geven

Het kamp zit er weer op! Het waren weer 5 bijzondere dagen, een geweldige tijd met de mensen van de straat. 25 mensen van de straat en 10 mensen die al in het afkickprocesse zitten gingen mee op kamp. 5 dagen zonder drugs en alcohol, altijd zo bijzonder om de mensen echt te leren kennen, zonder onder invloed te zijn. 12 van de 25 hebben besloten de straat achter zich te laten en worden deze dagen naar afkickklinieken gebracht! Laten we bidden dat de gezaaide zaadjes zullen groeien en vruchten mogen gaan dragen. Over zaaien en vrucht dragen later een bijzondere post! Binnenkort hoop ik dat met jullie te delen!

Geú stond vorige week vroeg op om online-training te geven aan de YWAM Nampula DTS mederwerkers in Mozambique. Hij heeft een goede en kostbare tijd met deze mensen gehad. Deze week neem hij ook weer deel aan verschillende anderen trainingen hier in Brazilië. 

Update

 ‘’Als je vertrouwen hebt, hoef je niet de hele trap te zien om de eerste stap te zetten.’’ 

Deze uitspraak van dr. Martin Luther King sprak mij (Gerdien) in 2011 erg aan. Ik was toen net afgestudeerd als leerkracht. Die zomer van 2011 ging ik samen met een aantal jongeren uit onze kerk op een korte zendingsreis naar Namibië, en die uitspraak bleef belangrijk voor mij ook juist in die tijd. Ik mocht leren, stappen in geloof te zetten, erop vertrouwend dat God het was die tot mij sprak en mij vertelde welke stappen ik mocht zetten. Zo begon mijn carrière als zendeling, op dat moment niet wetend wat er allemaal voor me in het verschiet lag. En terwijl ik dit schrijf kwam ik deze uitspraak weer tegen en het raakte me. We zullen in ons leven die hele trap waarschijnlijk nooit te zien krijgen. We blijven stappen zetten, vertrouwend dat God het is die ons leidt. 

Geú en ik hebben afgelopen maand, deelgenomen aan een conferentie met Darlen Cunningham, samen met haar man Loren (die inmiddels overleden is) hebben zij Jeugd met een Opdracht opgericht. Jeugd met een Opdracht is ontstaan door het zetten van die stappen in gehoorzaamheid, erop vertrouwend dat het God was die sprak. Jeugd met een Opdracht is uitgegroeid tot over de hele wereld, ongeveer 18.000 vrijwillige fulltime zendelingen over de hele wereld en allemaal leven ze van giften. In het begin toen Jeugd met een Opdracht werd opgericht was dit eigenlijk niet te bedenken, waarom vrijwilligers? En hoezo jongeren die zendingswerk gaan doen? Als je geen salaris geeft kan je de jongeren niet laten doen wat je wil dat ze gaan doen. Het zal niet gaan werken, je kan mensen niet sturen, niet leiden, niet laten doen wat ze moeten doen. Maar dat was juist wat Loren begreep van God, Jeugd met een Opdracht zou mensen niet gaan sturen, niet vertellen wat ze zouden moeten doen. God zou die plaatst moeten hebben, samen en individueel zouden we zijn stem verstaan en ontdekken wat God van ons vraagt. Jeugd met een Opdracht is ook interkerkelijk, we kijken niet naar kerkborden, we hebben het verlangen om met verschillende kerken samen te werken, met hetzelfde doel voor ogen: het evangelie bekend maken aan alle mensen. Tijdens de conferentie ging het ook veel daarover. Het vertalen van de Bijbel in de talen die nog geen Bijbel hebben en onbereikte volken bereiken. 

Geú en ik ervaarden dat God ook tot ons sprak, er zijn nog steeds volken die nog niet bereikt zijn. In Markus 13:10 en Mattheüs 24:14 lezen we dat het evangelie eerst aan iedereen gepredikt zal worden en dan kan Jezus terugkomen. Daar zijn we nog niet, nog niet iedereen is bereik. En wat doen wij daar aan? Nemen we onze zendingsopdracht serieus? Geú en ik werden weer geraakt, voor nu zijn we in Belo Horizonte in Brazilië, God heeft ons hier geroepen. Tot Hij iets anders tot ons zal spreken zullen we ons werk hier blijven doen. Geú zal zich blijven inzetten om jongeren te trainen om de zending in te gaan, wie weet zijn de studenten van nu, de toekomstige mensen die onbereikte volken gaan bereiken. Tot die tijd zal ik Geú blijven ondersteunen, zal mijn werk in de jeugdgevangenis en op straat door blijven gaan en wil ik de basis blijven ondersteunen met het werk in de financiën. Waar de trap zal eindigen weten we niet en dat hoeven we gelukkig ook niet te weten. Stap voor stap, in vertrouwen doen we wat Hij van ons vraagt.

We mochten terugkijken op een geslaagde diploma-uitreiking in de jeugdgevangenis, 6 jongens hebben hun diploma ‘basis Engels’ in ontvangst mogen nemen. 6 jongens die ook twee keer in de week gehoord hebben over een God die hun levens wil en kan veranderen. 4 jongens hebben de cursus helaas niet afgemaakt, één werd vervroegd vrijgelaten, één ging een andere cursus volgen en twee jongens zijn na hun verlof niet weer teruggekomen.

Geú is op het moment dat ik dit schrijf op outreach (de praktijkfase van de Discipelschap Training School). Hij is voor 2 weken mee met het team om de leiders, die allemaal voor de eerste keer leiden, deze twee weken te ondersteunen. Op dit moment is hij in de binnenlanden van de provincie Sergipe. 

Eind mei zullen we weer een kamp organiseren voor de mensen die op straat leven. De voorbereidingen zijn in gang en we kijken alweer uit naar wat God gaat doen in de levens vavn de msnen die mee zullen gaan. 

Bedankt voor jullei gebeden en medeleven. Het is heel bijzonder te weten dat we dit werk niet alleen doen, dat er mensen achter ons staan, onderdeel zijn. Zo bouwen we samen aan Zijn Koninkrijk. 

‘Wat ik ten kwade gebruikte, wil ik nu ten goede gebruiken.’

Het team van Casa Resgate helpt daklozen, in de overtuiging dat ze de straat kunnen verlaten en hun leven kunnen veranderen. God heeft de mens niet geschapen om gevangen te zitten in verslavingen en een leven zonder waardigheid op straat te leiden. Omdat wij hierin geloven, bieden wij een pad aan voor degenen die van de straat willen.

‘Ik had geen problemen met drugs of drinken, maar ik was een drugsdealer. 8 jaar lang was ik levens aan het vernietigen. Roem, status en geld hebben mij niets opgeleverd.'' zegt meneer Luiz als ik (Gerdien) op een ochtend met hem spreek. Hij is in Casa Resgate en ik neem de tijd om hem wat vragen te stellen.

Meneer Luiz zou niet de eerste zijn die naar een herstelhuis/afkickkliniek zou worden gebracht, aangezien de meeste mensen daarheen gaan vanwege alcohol- of drugsverslaving. Meneer Luiz was echter al een bekende op straat. Een drugsdealer die velen kenden, ons team sprak meerdere keren met hem.

Op een dag passeerde ons team hem opnieuw en Anderson, de leider van Casa Resgate, sprak tegen Luiz: ''Pas op, ga terug naar God, want hij geeft je nog een laatste kans.'' En deze zin bleef zich herhalen in het hoofd van de man. Meneer Luiz. “Twee dagen ervoor werd ik geconfronteerd met mensen van een andere bende. En ik dacht echt: heeft God mij bevrijd of zit dit allemaal in mijn hoofd?’’, zei Luiz een tijdje later tegen ons team.

De volgende dag zei een vriend van hem dat hij naar Casa Resgate ging, hij zei dat het het laatste Open Huis was voordat hij naar het kamp ging dat Casa Resgate twee keer per jaar organiseert voor daklozen. Luiz ging met zijn vriend mee. De inschrijving voor het kamp was al gesloten. 'Maar ik heb met Anderson gesproken. Geef me een kans, laat me gaan. Anderson zei nee, maar ik zei dat je me kon helpen, ik wil veranderen. Oké zeg niets meer en ik zal zien wat ik kan doen, zei Anderson. ''

Uiteindelijk kon Luiz mee naar het kamp omdat anderen die ingeschreven stonden niet meer mee wilden. Tijdens deze vijf dagen van het kamp besefte Luiz dat hij uit zijn situatie moest komen, dat hij niet langer betrokken wilde zijn bij de misdaad, dat hij niet langer de levens van andere mensen wilde vernietigen. Hij wilde naar een Herstelhuis, niet vanwege de drugs, de drank, hij wilde zijn karakter veranderen. Vaak zit het probleem in ons karakter. Mensen die drugs gebruiken, drinken, ze zoeken, ze zoeken naar iets. God wil alles voor ons zijn. God wil aan ons karakter werken om meer op Hem te gaan lijken.

Meneer Luiz is nu op de goede weg. Hij heeft spijt van zijn verleden, nu wil hij vooruit kijken en wat hij ten kwade gebruikte, wil hij nu ten goede gebruiken.

“Nu wil ik zielen redden. Ik heb zielen verloren laten gaan, ik heb mensen vernietigd, nu wil ik zielen voor God zoeken. Zielen bij God brengen, ik veel gezinnen heb vernietigd, veel moeders heb ik laten huilen, ik heb kinderen zonder eten laten zitten omdat ik drugs verkocht. Maar dat is nu verleden tijd, nu leeft Christus in mij!’’, aldus meneer Luiz.

Gevangeniswerk

Hoog tijd voor een nieuwe post! Ik heb namelijk nog helemaal niets verteld over het gevangeniswerk van dit jaar!

Sinds 26 februari gaan we elke maandagmiddag en donderdagmiddag weer naar de jeugdgevangenis om Engelse les te geven. We hebben inmiddels alweer 11 lessen afgrond. En gaan al richting de diploma-uitreiking. De cursus die we geven is een basiscursus Engels, die bestaat uit 15 lessen en die afgesloten wordt met een diploma-uitreiking, waarbij ze een certificaat ontvangen die ook echt geldig is in Brazilië. 

We begonnen onze cursus met 10 jongeren, inmiddels hebben we er nog 7. Eén is vervroegd vrijgelaten, één is een andere cursus gaan volgen en één is helaas na zijn verlof niet weer teruggekomen. Hij is dus eigenlijk gevlucht. Deze jongen was al 20 jaar. Als hij nu opgepakt wordt moet hij zijn straf waarschijnlijk uitzitten in de 'echte' gevangenis. Er is nogal een groot verschil tussen een jeugdgevangenis en de 'echte volwassen' gevangenis. 

In de jeugdgevangenis krijgen ze 's ochtend schoollessen en kunnen ze 's midddags allerlei cursussen of activiteiten volgen. De jeugdgevangenis is er in principe voor jongeren tussen de 15 en 18 jaar. Soms zitten er jongeren van 19 of 20, omdat ze hun misdaad voor hun 18e gepleegd hebben. Veel van deze jongeren komen uit de sloppenwijken en komen al vroeg in aanraking met de criminaliteit.  

Onze Engelse les sluiten we altijd af met een moment waarbij wel delen uit de bijbel of op een andere manier deze jongens proberen te bemoedigen. We delen het evangelie en hopen ze te inspireren om Jezus deel te laten worden van hun levens. We moedigen ze aan om hun levens te veranderen en de criminaliteit, 'het snelle geld' achter hen te laten. Bidden jullie mee dat deze jongens hun leven veranderen? Uit statistieken weten we dat veel van deze jongens na hun vrijlating weer terugvallen in de criminaliteit. 

We hopen dat we de cursus kunnen afronden met de 7 jongens die we nog hebben. En we hopen dat we toestemming krijgen om de diploma-uitreiking bij ons op de basis te doen. Andere jaren lukte dat in de meeste gevallen wel. Dan gaan de jongens onder begeleiding van hun bewakers en begeleiders naar het huis van Casa Resgate en mag er familie aanwezig zijn tijdens de diploma-uitreiking. We hopen dat dat dit keer weer gaat lukken!

Hier nog even een foto van ons voor de jeugdgevangenis. We hebben twee Nederlandse vrijwilligers op bezoek, Timon en Micha. Altijd erg leuk als er meer Nederlanders op de basis zijn en dat we hen ons werk mogen laten zien. En een paar helpende handen in de klas is altijd fijn! 

Verjaardag op straat

Elke dinsdagavond zijn we op straat te vinden, relaties opbouwen met mensen die op straat leven. Dit maal liepen we vlakbij het station en kwamen we uit bij twee bekende mensen die ruzie aan het maken waren. Er werd gescholden en geschreeuwd: ‘’Haal haar van de straat! Ik hou het niet meer langer uit met haar! Neem haar mee!’’ Waren maar zo een paar zinnen die gezegd werden. De jonge vrouw in tranen, wijselijk haar mond houdend. We proberen de jonge man wat te kalmeren en een gesprek aan te gaan, hij werd rustiger, maar vertrok toen voor een tijdje. We bleven achter met alleen de jonge vrouw. ‘’Hij doet alleen zo omdat hij teveel gebruikt heeft’’, vertelde ze met weer tranen in haar ogen. ‘’En het is vandaag mijn verjaardag’’ zei ze al snikkend. ''Ik ben 30 geworden.'' We troostte haar, bemoedigde haar en luisterde naar haar verhaal. Ondertussen sloop onze leider er tussenuit om een taart en frisdrank te kopen. Een verjaardag kunnen we niet maar zo voorbij laten gaan, zeker niet van iemand die we al langer kennen. Er waren zelf kaarsjes voor op de taart! We hebben samen, daar op straat, de taart aangesneden, elk een stuk taart gegeten en haar leven gevierd. We hebben voor haar gebeden, haar bemoedigd en hopelijk heeft ze hierdoor de liefde van onze Hemelse Vader ervaren, door een simpele kleine daad. We bidden dat deze jonge vrouw mag besluiten de straat achter haar te laten en andere keuzes mag gaan maken. Niemand verdient het om op die manier op straat te leven. 

Gevangeniswerk gaat weer beginnen!

De voorbereidingen zijn in volle gang. Afgelopen week zijn we naar de jeugdgevangenis geweest om de laatste dingen door te nemen om onze cursus Engels weer te starten! En dit keer gaan we twee keer per week uit proberen! We hopen dan dat meer jongeren de cursus kunnen afmaken. In plaats van 16 weken tot de diploma-uitreiking, zouden we nu in theorie de diploma-uitreiking in 8 weken kunnen houden! We zijn benieuwd hoe dit gaat bevallen, Rebecca (mijn partner in crime) en ik kijken in ieder geval met veel enthousiasme uit naar maandag! Dan zullen we onze nieuwe 'studenten' ontmoeten en gaan we naast onze Engelse les deze jongens meenemen op een reis om meer over henzelf en God te leren. 

Daarnaast hebben we deze week op onze basis een week van onderwijs. We denken na over het DNA van Jeugd met een Opdracht en worden aan het denken gezet over wat wij uitstralen en wie we zijn als Jeugd met een Opdrachter. Een waardevolle tijd en goed om naast het altijd maar 'druk' bezig te zijn hierbij stil te staan, even een pas op de plaats maken. 

Carnaval

Carnaval is oorspronkelijk een katholiek feest, doorgaans staat het hier meer bekend om een feest van losgaan. Alles mag en alles kan, niets is te gek. Een hoop drank, drugs, weinig kleding, seks en prostitutie. Wat kan de kerk, het Lichaam van Christus doen in die tijd? Er ver vandaan blijven? Niet de plek waar je als Christen zijn moet? Of er juist heen gaan en laten zien waar we voor staan? Een levend getuigenis zijn en vertellen over Een Liefde die je leven kan veranderen? Dat is wat er op verschillende plekken gedaan wordt. Geú is samen met de Discipel Trainingschap School, die een week eerder begon, naar Ouro Preto geweest. Daar deden ze, met vele anderen, mee in de Carnavalsoptochten, maar dan om te laten zien Wie echte vreugde en vrede kan geven. Later op de avond ging een groep erop uit om te evangeliseren en te praten met mensen, anderen bleven achter om te bidden voor de groep die erop uit was. Er vonden vele, mooie en indrukwekkende gesprekken plaats. Mooi om te zien dat God ook juist op zo'n plek mensen harten wil aanraken.